Zomerse ontroering

De Zomer van Antwerpen. Liefhebbers van zomerse lightcultuur en geconcentreerde jeugdmagie halen hun hartje weer op. Voor sommige mensen is de eerste ZvA-feestelijkheid het bemachtigen van de ticketten. Met picknickstoel en thermos voor dag en dauw (soms al om 4 uur ’s nachts!) kamperen onder de Boerentoren en socializen met andere fans. Telefoneren voor ticketten kan ook, maar echte die hards staan vrolijk trappelend aan te schuiven. Telefoneren is voor watjes! En als de voorstelling uiteindelijk tegenslaat heb je tenminste nog de pret van het aanschuiven gehad.

De eerste ZvA-jaren miste ik door mijn koppige verzet tegen àlle massa-evenementen. Volgens de oerfans heb ik de meest glorieuze momenten gemist. Als ze erover praten worden hun ogen glazig en vochtig van de herinnering. Van die overdosis ‘schoonheid’ van jaren onthouden ze vooral de ontroering… Want dat is wat de ZvA betracht, volgens mij. Ze zoeken de ontroering. Creativiteit die ons allemaal aanspreekt, zorgeloosheid en poëzie, maar liefst op grote schaal. Voor de ganse provincie…

Mijn (niet zo fanatieke) weerstand kwam abrupt tot stilstand toen ik in 2006 – aanvankelijk onverschillig en hooghartig – eens even voorbij dé Olifant van Royal de Luxe zou wandelen.
En Pats! Al na enkele seconden was ik tot over mijn oren verliefd, onherroepelijk en voor het leven. Het was een priem recht naar mijn hart. Een heel weekend hoste ik achter de Olifant en de Reuzin aan. Toen ze vertrokken waren had ik nog drie weken liefdesverdriet. Een van de mooiste dingen die ik ooit zag.

Sindsdien doe ik gewoon mee. Ik verwacht niet bij iedere voorstelling een coup de foudre, natuurlijk. Ook geen hoogliteraire diepe tralala. Maar een streepje ontroering in een werkweek, een wolkje glimlach dat is voldoende. En daar slagen ze toch altijd wel in. Sinds ik een kind heb is ontroering overigens niet zo moeilijk meer…

Ik ging deze week naar ‘Mijn Dorp’, een vietnamees bamboecircus en zag deze mateloos schattige mensen straffe dingen doen. En ik laat me graag ontroeren door wat mensen kunnen. Veeleisend ben ik niet echt.

De bijhorende Zomerbar is dit jaar gezellig en raak. Een boompje, een hangmat, een tas thee, een lichtje en een hapje eten. Ze slagen er dit jaar weer in om het gevoel van lieve kleinschaligheid en bricolage over te brengen bij (bijna) de ganse stad…