Daar stond ik vannacht – een druipend kind onder de oksels vastgegrepen, een weeïg geurtje van kots, een klokradio op 3:06. Ik bleef daar nog even zo staan, nog niet goed beseffend in wat voor stinky avontuur ik nu weer terecht gekomen was. Maar dan: een nieuwe gulp die op de vloer pletst, mijn blote voeten plots in lauwe brij met sliertjes slijm. Oké, ik ben wakker…
Sinds ik het overgeefverhaal bij Isabel zo waanzinnig grappig vond heb ik het al twee keer vlaggen gehad. Twee keer! Op veertien dagen. ’t Zal wel iets zijn van laatst lachen zeker? Ik heb wel erg hard gegiecheld toen…
De wijze woorden “kotspartijtjes gebeuren in verschillende fasen, minimum twee” had ik onthouden, maar je legt een kind vol braaksel niet gewoon terug te slapen met de boodschap ‘Blijf maar wat liggen in dat vochtig pyjamaake vol halfverteerd voedsel tot fase twee achter de rug is…’ Ik moet dat dan opdweilen en propere lakens leggen. Het kind moet gespoeld en in een vers textieltje gewikkeld. Ik doe dan alsof er geen tweede fase bestaat. Vorige week leverde die houding mij een kapsel met brokjes op. Gisteren viel fase twee mee. Voor mij toch. Meneer Ooievaar had minder geluk. Maar die kan in de wasmachine.
Ik bespaar u het aansluitend diareeverhaaltje. U hebt fantasie genoeg…
Maar toen ik vanochtend – met mijn twee uur en achttien minuten slaap – in de douche stond te suffen, besefte ik dat dit enkel het begin is. Kinderen zijn zo. Ze doen dat. Ik ga nog bergen overgeefsel ruimen, kak scheppen en snot vangen. Een kind dat is een beetje als een gefaseerde studentendoop. Je krijgt de stront niet op een nacht te verwerken, maar in porties. Heerlijk toch, die kinderen.
Tadeusz kan er stoer uitzien en overdag ruikt hij cool naar motorolie en babyzeep, maar ’s nachts is hij soms een snikkend hoopje dat mama roept. En dan kan het me niks schelen dat hij stinkt. Dan ben ik zo graag de mama die hij roept…
Ik heb vannacht niet de reflex gehad om al die kots en stront met mijn camera vast te leggen. Daarom dan maar een foto die het andere stuk van het verhaal belicht: het stoere kereltje dat geen vrees kent…
Ysabje 
Hier spreekt pure moederliefde…heerlijk!
Ja mooi he dat moeders er altijd zijn voor die kleine mannetjes. En misschien ligt de oplossing van je probleem wel in die mooie stoere foto ==> gewoon meenemen naar de carwash de volgende keer en samen onder de borstels daar als er weer eens gekotst wordt 🙂
dat is nog een idee! de carwash is naast mijn deur… 😉
Ik kan me inbeelden dat die momenten iets minder leuk zijn, maar de manier waarop je er over schrijft laat blijken dat Thadeusz een fantastische moeder heeft.
Ik dacht even dat de foto wou illustreren dat je hem de volgende keer, als ie stinkt, gewoon naar de carwash stuurt 🙂
Super hé zulke nachten :p
Wij hebben er een (denken we) ik-krijg-mijn-eerste-tandnacht opzitten, ook pure fun.
Stoer ventje zeg! Ontzettend leuke broek!
Ik moet bekennen dat ik het niet echt erg vind dat je vannacht niet de reflex had om het met de camera vast te leggen 😉
Stoere foto van een stoere kerel.
tis te hopen dat het geen adeno of rota is. das pas een smerig beestje. onze art kreeg ze beiden en dit resulteerde in een weekje ziekenhuis. zielig. niet leuk. en wij werden ook ziek, nog beter…
kinderen eh… 🙂
het voorstel van Caro, en de moederliefde een perfecte combinatie
gr
Lamp
‘k Heb ooit iemand horen vertellen dat haar kleine overgegeven had in de autostoel. Ze heeft de autostoel met kind en al op de oprit gezet en daar met een tuinslang gewoon overgegaan. Elke mens heeft andere opkuistechnieken 🙂
alweer erg leuk om te lezen en natuurlijk een fijne foto erbij!