Alternatieve kerstgedachte

Met Kerst brengen we massaal het bos naar binnen. Allemaal een huisboom. Voor eventjes. Al die sparretjes in shock door de plotse warmte. Al hun haren vallen er van uit… Naalden, bedoel ik. We maken er een soort appelboom van. Met glimdingen in. En slingers. We omringen ze met felgekleurd papier en strikjes. Maar dat is niet voor de boom. Nee, de cadeautjes, die zijn voor onszelf.
We halen een stervend wezen in huis en we kijken ernaar, vol zelfgenoegzaamheid. Want wat kunnen we dit leed toch mooi in engelenhaar verhullen…
En dan, na een week of twee, smijten we die huisboom gewoon op straat. Een afdankboom. En dat in deze tijden van ecologische verontrusting.

Je kan kerstbomen adopteren tegenwoordig. Je kan ze met een kluitje kopen. Je kan ikeabomen achteraf bij ikea laten recycleren. Dan wordt je boom misschien wel een krant waar ze ecologisch verontrustend nieuws op drukken.

Ik ging er ooit eentje terugplanten, zo’n wortelboompje. Ik wist alleen niet goed waar. Maar waar vond ik geschikte zurige kerstboomgrond? Waar was het aangenaam vertoeven voor een gemarteld boompje? Ik plantte hem uiteindelijk ergens aan de rand van een bosje, ten Noorden van Antwerpen. Er was geen enkel sparretje in de omtrek te bespeuren. Ik vermoedde toen al dat het mis zou lopen. Zo zonder vriendjes, een eenzaam allochtoontje in een ongeschikt klimaat. Gedurende anderhalf jaar ging ik iedere drie maanden kijken. Het ging er niet goed mee. Hij werd maar rosser en rosser. Ik gaf hem op warme dagen soms wat water. Het baatte niet echt. Maar ook in de winter, toen ik hoopte dat de frisse lucht hem deugd zou doen, kwijnde hij steeds meer weg. Mijn geweten werd zwaarder en zwaarder. En een nieuwe verhuis durfde ik hem niet aan te doen. Ik ben op een gegeven moment gestopt met te gaan kijken. Ik kon er niet meer tegen.

Dit jaar heb ik voor het eerst een kerstboom gezet bij me thuis. Ik had er niet zo bij nagedacht en het leek me prettig dat zoonlief kennis kon maken met dit lichtfeestje en de vreemde bijhorende kersttradities. Het is een spar met worteltjes geworden. Maar echt gelukkig is ie niet. En hoewel ik vond dat ie er mooi uitzag in ’t begin, begint mijn geweten weer te knagen. Ik vind ‘m nu vooral een beetje zielig. Ik begin nu al uit te kijken naar een lapje grond in de buurt waar potentiële vriendjes staan. En misschien volgend jaar toch maar een plastieken alternatief zoeken…
Of een versimpeling van het concept. Zoals ik gisteren zag op een vergadering. Maar dat kwam me wat droevig over…
Dan nog liever gewoon een vrolijk gezicht voor het raam:

Ik kreeg overigens wel het beste cadeau van allemaal.

En Tadeusz, die kreeg een paraplu…