2010

Ik begroette het nieuwe jaar aan zee. Het was er mooi. Maar erg koud. Ik kon met mijn vingers nog nauwelijks aan de knopjes van mijn fototoestel draaien…

Ik zag er een vuurwerk zoals ik in jaren niet meer gezien heb. Niet dat het vuurwerk zo spectaculair was, maar wel door de plek waar ik stond. Ik stond bij nachte op het strand, en de zee was wild en ruisend. Ik keek naar de zee en het leek wel of we waren alleen. De wind blies het vuurwerk tot vlak boven ons. Hoewel het een klassiek vuurwerkje was, met nauwelijks artistieke vuurwerkige verrassingen deinsde ik er regelmatig voor terug. Brandende sintels doofden niet ver van bij ons en stukjes karton vielen uit de lucht, vlogen in ons gezicht. De kleuren waren soms als een paraplu, overal boven mij, de hemel vullend. Ik voelde me weer een beetje als een kind; gefascineerd en een beetje bang tegelijkertijd. De ‘ooohs’ kwamen automatisch. De kou was even weg.

Verder maakte ik ook een paar voornemens. Dat doe ik normaal gezien nooit. Ik geloof daar namelijk niet zo in. Voornemens bij Nieuwjaar sneuvelen sneller dan op eender welke andere dag. Zo was dat vroeger bij mij. Ik heb de neiging om de voornemens van mensen wat weg te lachen. Ik vind ze schattig, maar neem ze zelden au serieus. Maar dit jaar had ik er, voor het eerst in jaren, zin in. Omdat het leuk is. Als je het beslist, lijkt het al een beetje of je hebt ze al uitgevoerd en de verandering vond al plaats. Helaas moet het werk nog geleverd worden. Gelukkig ben ik al gestopt met roken…

– Ik wil meer op tijd komen. Natuurlijk niet altijd, maar zo af en toe zou toch leuk zijn. Uit respect voor de ‘wachtenden’. Al zal het soms voor verrassingen zorgen.
– Ik wil contenter zijn. Ik ben al behoorlijk content, maar een beetje minder zagen kan nooit kwaad. Als ik klaag over de afwas, of over de vuile pampers, dan wil ik meer beseffen dat ik het leven leid dat ik wilde. Wat zit ik dan te mopperen?

Ziezo. Dat zijn de voornemens. De echte plannen houd ik voor mezelf…