Van stil naar luid en kleurrijk

Het is hier nog nooit zo lang zo stil geweest. Bepaalde extreme lichamelijkheden hebben mij de afgelopen drie weken van mijn laptop weggehouden. Ik zag geen verhaal in de plastieken lettertjes van mijn toetsenbord en mijn lijf kon de verzameling activiteiten die nodig zijn om te bloggen eenvoudigweg niet aan.

Maar de afwezigheid in de blogosfeer wordt mij niet overal in dank afgenomen. De ontgoocheling in de blik van mijn schoonvader, een sterk misnoegde bazin, een pruttelende facebookpagina. Ik kan het me niet permitteren dat mijn schoonvader Tadeusz kidknapt of dat mijn bazin in deze tijden van crisis effectief de ontslagprocedure in gang zet. Toch maar aan het werk dus. Mijn eigen ongemakken opzij zetten voor de anderen. De boog kan niet altijd gespannen staan, maar ik besef ook wel dat het na drie weken wel een erg slap koord is geworden. En dan wordt dansen zo moeilijk.

Een blog is voor mij tot hiertoe een manier geweest om
a) te tonen wat ik doe zodat het niet in de hoeken van mijn harde schijf zijn kleur niet moet verliezen en om
b) het betere in mezelf naar boven te halen, want door de aanwezigheid van een publiek wil ik beter zijn en uitblinken en zal ik me extra inspannen.
Na deze drie weken is daar dus een derde motief bijgekomen: c) het veeleisende veel koppige publiekje stilhouden…
Nee. Omdat ‘moeten’ niet mijn favoriete woord is, zal ik motief c gewoon laten vallen en mij concentreren op a en b.

Ik heb nochtans niet stilgezeten. Vorig weekend stond ik uit te waaien in Oostduinkerke waar mensen in gekleurde plunje dansjes deden.
Carnaval heeft iets griezeligs, vind ik. De mensen zijn zichzelf niet meer. Er komen enge figuren de straat op, breed en verwrongen lachend, maar het is mij meestal niet duidelijk waarom ze lachen. De muziek is criant en lelijk en confetti is altijd agressiever dan het lijkt. Het zijn geen losse snippertjes papier, maar wapens die in de kleinste hoekjes kruipen en nog dagen aan je kleren plakken.
Tadeusz vond het gelukkig leuk. Hij liet zich niet van de wijs brengen door de steltenlopers en de confetti. Hij kreeg een knuffelleeuwtje dat hij nu al een hele week vasthoudt en consequent ‘poes’ noemt.

De muzikale inleiding van de stoet, ze namen hun job serieus:

Griezelig varken met starende blik:

Hoe sommige mensen lelijkheid toch weten te ‘dragen’ als iets moois:

Een met confetti aanvallende dalton:

Dramatische gezichten bij de chinese afdeling:

een jongen met een ‘snoepzoekblik’:

Confetti aan de neus:

En een dwaas engeltje ter afsluiting: