Triestige dag

Sommige dagen hebben, zonder aanwijsbare redenen, de neiging om te mislukken. Alsof er een negatief energieveld rond me ligt dat de schwung uit mijn haar haalt, het kleingeld harder van me laat wegrollen en de verkeerslichten verwittigt dat ik in de buurt ben. Ik had gisteren zo’n dag. Eentje met veel ambetante mensen en opstandige voorwerpen. Ik was in vorm voor wat afbraakwerken of klinkende ruzie, maar het is er nergens echt van gekomen. Jammer.
Ik mocht weer sleuren met de onmogelijke maxi-cosy. Dat onding, dat monster, dat lomp gewicht. Auto in en auto uit. Winkelkarretje op. Sleuren als een ezel. Hoog tijd dat iemand eens iets nieuws uitvindt. En in dat lelijke plastieken ding zat natuurlijk ons minimonster met vooral decibels en lelijke gezichten in de aanbieding. Ja, ook Boris had zijn dag niet. Misschien kwam dat ook wel door mijn dark energyfield, maar dat leg je natuurlijk niet uit aan een kind van vier maanden oud. Die zet gewoon zijn klep open en snapt er lekker niks van.
Het is in feite gek dat zo’n dag weet dat ie moet stoppen nadat er geslapen is. Alsof het noodlot ook in dagen en nachten rekent.

Gisteren was het nu een dinsdag, maar ik stel vast dat ik op zaterdagen het vaakst slecht gezind ben. Dat is overduidelijk. Mijn lief wordt er gek van.
De eerste dag van het weekend. Dat moet wel een toffe dag worden! Een zaterdag heeft zoveel opportuniteiten dat ik die volgens mij niet zo goed aankan. Men kan uitslapen, de winkels zijn open, de kinderen zijn thuis, er moet niet gewerkt worden, en ik ben toch een moderne vrouw! Ik moet me bezighouden met trendy hobby’s en constructieve bezigheden. Als dan om 14u blijkt dat de oudste zoon nog aan het middagdutten is, ik al twaalf spelletjes rummikub op de computer heb gespeeld, en er is geen zinvolle bezigheid gepland, dan stort mijn zaterdag helemaal in. En mijn humeur ook. Ik begin het dan zo ‘uit te hangen’ dat de kans op een ruzietje met het lief gemaximaliseerd wordt. En op zaterdagen zijn mijn kinderen altijd héél ambetant.

Pas rond de zessen zakt mijn kwaadheid weg en maakt plaats voor een triestige gelatenheid. Zoiets als: mijn leven is toch waardeloos. Ik ben alleen goed om avondeten te maken. (Dat avondeten geeft me dan gelukkig ook wel een gevoel van zinvolligheid).
Gelukkig is die zaterdagse waanzin een beetje te voorkomen door een kleine activiteit te plannen. Hoe onnozel ook. Zolang het maar geen ‘blokje rond met de buggy’ is. Want daar word ik pas echt triestig van. Een wandeling in het park werkt wel.

En als Tadeusz met zijn vriendje Lennert een tak mag dragen dan wordt iedereen toch weer blij…