Zondag stonden wij aan zee. Te bevriezen. Te kijken naar een stoet die hetzelfde was als vorig jaar.
Die vreemde behoefte om zichzelf in een ander lichaam te hullen; zichzelf even niet te moeten zijn. In een ander kleed durven we meer, kunnen we onszelf even overstijgen en gooien we het juk en de sleur van ons af. Mensen kunnen het niet laten. Een serieus man wordt met carnaval soms een dwaas sujet.
Oostduinkerke is geen Aalst. Ieder jaar worden dezelfde wagens bovengehaald. Een kleine renovatie en wordt het stof van de oude danspasjes geblazen. De pakjes van vorig jaar worden uitgeklopt en zij die te dik geworden zijn laten hun tiret maar openstaan. De mooiste pakken gaan meerdere jaren mee. De meest inventieven bricoleren ieder jaar gelukkig wel iets anders. Er zijn natuurlijk wel nieuwigheden te zien, maar zelden origineel. Er is altijd een aap. Altijd een clown. Altijd mannen in rokjes. En de fotografen krijgen altijd een stevige dot confetti extra. Mijn handtas zit nog vol. Ik haalde mijn bankkaart vanmiddag uit mijn portefeuille en een wolk van confetti’s dwarrelde op de winkelvloer.
We stonden toch allemaal weer op de stoep zondag, de hele gemeente aldaar. Met uitgestrekte nekken keken we de hele straat uit. Tussen twee praalwagens werd er in de koude handen geblazen. Al die vreemde mensen op een rijtje, een bezienswaardigheid, zowel de stoetgangers als de toeschouwers.
Tadeusz keek zijn oogjes weer uit en leek weinig last te hebben van de kou. Hij deed ons braafjes na. Hij keek ook naar wat er komen zou. Hij wees ook naar de gekke figuren. En als ik in het midden van de straat knielde om een foto te maken, kwam hij naast me zitten. Ook geknield. Op één knie.
Heel wat stoetmensen kijken alsof ze doodongelukkig zijn. Het viel dit jaar ook weer echt op:
In het publiek zaten een paar meedoenertjes:
Tadeusz met zijn verzameling snoepjes (die we thuis gewoon hebben weggegooid, want wij vinden suiker vies):
Het stoetvolk voor de verandering eens in zwart wit:
Maar de echte pret zit toch in de confetti…
ik ben geen oilsjterneir, ik heb er hooguit 8 jaar gewoond maar één ding staat buiten kijf: er is geen mooiere stoet dan die van Oilsjt. in vergelijking zijn alle andere stoeten…. zielig. Waar ik nu woon, houden ze ook de traditie levendig (nu ja, levendig…) en sommige groepen doen wel iets meer hun best maar het is een beetje flauw als je merkt dat de wagens gewoon overgekocht zijn van aalsterse carnavalgroepen van vorig jaar. Nee, Aalst is nummer 1 op dat gebied.
verder heb ik totaal nix met of tegen carnaval 🙂
Mij valt dat ook steeds op. Tijdens de carnavalstoet hier in Leuven strompelen er ook een pak verkleumde ongelukkigen mee.
ook ik was zondag in Oostduinkerke maar ben spijtig genoeg niet lang genoeg kunnen blijven om van de stoet te genieten, ben blij dat ik dat door je foto’s toch nog een beetje kan 🙂
opvallend hoe mooi de laag genomen fotos zijn.
kleur in #1 maakt m nog treuriger…
Heel mooi in beeld gebracht. Proficiat.