Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben – ondanks mijn twee kinders – lang geen ‘ervaren moeder’. Gedurende mijn hele leven heb ik maar weinig met kinderen te maken gehad. Ik heb er geen andere zien opgroeien dan mezelf en mijn kameraden. En bovendien ben ik al vroeg gestopt met kind te zijn.
Toen ik beviel van mijn eerste zoon was ik drieëndertig en had ik nog nooit een luier ververst of een baby langer dan drie minuten in mijn armen gehad. Van kinderen werd ik altijd wat ongemakkelijk omdat ze los door me heen leken te kijken. Ik kon ook niet zo goed tegen het lawaai dat al dat grut maakt. Om over de rommel nog maar te zwijgen. Als ik een vrouw met een buggy zag wandelen, zag ik een vrouw met een buggy. Geen moeder met haar kind. Dat er een mens in dat karretje zat kwam niet bij me op…
En toen kreeg ik dus zelf een kind. Soms overgeleverd aan vertwijfeling en wanhoop ploeterde ik me als een onuitgeslapen zombie door die eerste jaren. Ik genoot ervan; ik vervloekte het, maar alles zonder een seconde spijt. Het moederschap bevalt me wel. Tot hiertoe althans.
Nu de oudste helft van mijn kroost naar school gaat, praat verkoopt en zijn sociale netwerkje begint uit te bouwen, komen we in een nieuwe fase: Vriendjes. Kleine mensjes die ongenuanceerde eerlijkheid uitkramen en die op bezoek komen om te spelen. Dat gaat zo met kleuters. Die gaan spelen bij elkaar. En zo wil ik het ook. Want zo’n moeder wil ik zijn. “Ooh, gooi hem maar binnen. Nee nee, géén énkel probleem! Altijd welkom! Ik zet wel een bordje bij.” Zo dus.
De intentie en bereidheid is er wel, maar het gebrek aan ervaring is bij momenten een tikje schrijnend. Er zit niks anders op: hoe meer ik het doe, hoe beter het zal gaan…
Ik kreeg vorige week het lief van Tadeusz een dagje op bezoek. Van ’s ochtends. Waarschijnlijk voor de meeste moeders/vaders een peulenschil. Een eitje. Het vermelden niet waard. Maar ik had me al een week op voorhand zorgen zitten maken. Wat gaan we doen? Wat voor weer zal het zijn? Ze zal toch wel kaas lusten? Verkopen ze ergens onversneden kinderpret? Ik had mijn ontspannen houdingen geoefend, mijn megatoffemoederuitspraken herhaald, en een gamma bezigheden bedacht die ik met schijnbare achteloosheid en gemak dacht uit te kunnen voeren.
Om 9u werd de kleine prinses geleverd. En tegen de middag zat ik op een krukje uit te blazen. Met het hoofd in de handen. Mezelf moed in te spreken. De keukentafel was volgestempeld. Evenals de twee kadodders. Er plakten duizend stickertjes op de stoelen, de tafelpoten en de kast. Er liep een blauw verfspoor door de kamer.
Mijn plan om met wat stoelen en dekens een kamp te bouwen voor hen leek aanvankelijk geniaal tot ìk – nogal onverwacht – herdoopt werd tot grote boze wolf. Ik kan u verzekeren: die kleuters hebben geen respect meer voor duistere symbolen als wolven. Opgejaagd, geslagen en verpletterd werd ik. Af en toe kon ik nog uithalen en met mijn klauwen een giechelend varkentje vangen, maar dat het niet de goede kant uitging was duidelijk. Hier werd niet rustig met elkaar gespeeld; hier werd een moeder geslacht.
Ik was uiteindelijk heel erg blij dat ik nog afwas had staan. Ik vond het jammer dat er niet meer was. Het is maar hoe je naar de dingen kijkt he… Aan mijn grote kuis beginnen was eventjes verleidelijk, maar leek toch wat ongepast.
Het tweede dagdeel ben ik naar buiten gegaan. Er zat niks anders op. Anders was het hele huis met de grond gelijk gemaakt. En hoe hopelozer ik was hoe beter het ging. Ik heb wat pannenkoeken in de kwezels gestoken en heb ze naar de speeltuin geslingerd. Dat deze specifieke speeltuin niet echt geschikt was voor zo’n kleintjes besloot ik mij niet aan te trekken. Het was te koud om in het water te spelen, maar ach kom, ik was tenminste geen vernederd roofdier meer…
Ik heb goed geslapen die nacht. Ik ben eens benieuwd of die dag me veel bruikbare ervaring heeft opgeleverd. En… Als we er later – binnen twintig jaar of zelfs binnen honderd jaar – op terugkijken, wat voor moeder zal ik dan geweest zijn?
Ysabje 
dat van die “blij dat er afwas was”. herkenbaar. en zo van “nu zet ik wél voor den tv want ik moet ff doordoen zonder dat ge constant aan mijn lijf hangt”. en ’s avonds dan bij het Verhaaltje Vertellen half in slaap liggen en u zelf dingen horen vertellen dat absoluut niets met het eigenlijke verhaal te maken heeft waarop de kleine u dan verbetert. raar zenne.
hoe doen andere ouders dat dan, vraag ik mij af. en dan hoor je hier en daar dat het overal het zelfde is. 🙂
Wat hebben we vandaag geleerd?
1. Laat de afwas van de vorige dag staan. Dat komt handig van pas als je je even wilt terugtrekken in de keuken.
2. Bak een stapel pannenkoeken, of nog beter, haal een pak klaargemaakte pannenkoeken in de aldi. Even in de microgolf en klaar! De kids proeven het verschil niet.
3 Stop verf, stickers en stempels weg in de hoogste kast. Dat is nu niet aan de orde. Beter is het om voor elk een kleurboek en kleurpotlodente voorzien. Dat geeft minder troep.
4. Een DVD op kindermaat kan wonderen verrichten als ze zich gaan vervelen. Niks met wolven of zo, maar lieftallige princesjes of leuke kabouters! Jij kan ondertussen de afwas doen.
5. Hou een speeltuin achter de hand!!!! Ook bij slecht weer. Nadien stop je de kids even in de wasmachine. Niet te hard laten zwieren!
Wat leuk om te lezen dat ik niet de enige late mama zal zijn. Ik word 30 en kinderen zullen nog niet voor ’t eerste jaar zijn. Eigenlijk wou ik een jonge mama zijn. Ik heb al wel veel gebabysit en een broer met kindjes, maar kinderfeestjes (zoals mijn schoonzus ze doet) zie ik toch ook nog absoluut niet zitten. Soms zie ik zelfs zelf een kindje hebben niet zitten. Babysitkindjes geef je terug op den duur hé 😉
Haha, grappig en herkenbaar weer.
Mag ik je alvast waarschuwen voor het eerste verjaardagsfeestje waarbij Tadeusz de hele klas wil uitnodigingen?
Je verhaal deed me een beetje denken aan een citaat van Bart De Pauw: kinderen zijn zoals scheten, je kan enkel die van jezelf verdragen.
Oei oei, dat belooft voor binnen een jaartje of 2… veel goede moed geef je ons wel niet hé :p
Al die andere moeders doen alsof ze ervaren zijn en alles onder controle hebben, denk/hoop ik toch…
herkenbaar hoor!
@gekiekt héhé voor het citaat van Bart De Pauw
heerlijk ysabel. echt superfunny. ik zie het zo voor mij… het zal wel nog eens uit de hand lopen, zeker? Ik heb ook al een paar keer zuchtend opgegeven en met ogen dicht Vicje dan maar toch die boeken uit de kast laten slepen. Daar gaat mijn consequente opvoeding… vermoeiend, vermoeiend! 😉
Over dergelijke ervaringen en situaties kan ik niet meepraten vanuit de ouderpositie, maar het is wel erg leuk om dit te lezen.
Succes met de komende partijtjes en verwikkelingen met het grut
en groet, Dick
Wat een verjaardagsfeestje betreft. Bij ons nodigen ze het aantal kinderen uit van de leeftijd die ze worden. Dus 4 kinderen als ze 4 worden. Maar hun eerste feestje was volgens mij pas op 5. Echt een goede maatstaf.
[…] en komenspelen heeft doet het fenomeen zich steeds vaker voor. De eerste keer – u zal het zich misschien nog een beetje herinneren – baadde ik dagen op voorhand al in het angstzweet […]