‘Ze’ hebben dat nogal goed bedacht, dat concept van kinderen. Kinderen maken rommel, ruzie en lawaai, maar zijn zo schattig en grappig dat je hen de meeste nadelen onmiddellijk vergeeft. Ik heb meerdere momenten op een dag dat ik mij afvraag hoe ik het best allemaal aanpak: bijvoorbeeld als er eentje voor de achtste keer in mijn oor staat te roepen dat hij een àndere boterham wil (eentje met àndere paté!) terwijl de andere een sterfscène ten berde brengt die een oscarnominatie waard is. Ik probeer me dan even af te sluiten voor al die heisa en vraag mezelf af wat ik nu het beste zeg of doe. Ik kom zelden tot mooie opvoedkundige aanpakken of geduldige voorbeeldreacties. Ik mag dan een toile cirée op tafel hebben liggen en tupperwares met zelfgemaakte soep in de diepvriezer hebben, de perfecte moeder ben ik bijlange niet. Maar dat was ondertussen wel al geweten, geloof ik.
Momenteel ligt kleine Boris aan mijn voeten in de maxi-cosy übercute te pitten. De ogen op spleetjes, de tut bengelt in zijn mondje. Een straaltje zever loopt over zijn kin. Er hangt nog wat snot op zijn wang en nog patatten van daarstraks in zijn haar. Zijn tenen wiebelen af en toe. Wat er zo vredig en lieflijk bijligt was net nog een rood aangelopen wervelwind die zwetend en tierend door het huis tolde. Zo kwaad op zijn eigen vermoeidheid. Zijn grote vijand Slaap heeft hem uiteindelijk (gelukkig maar) te grazen genomen. Ik moest de Slaap wel een handje helpen door Borisje in de maxi-cosy vast te ketenen. Boris was vandaag gelukkig te moe om te beseffen dat hij daar uit kan ontsnappen mits wat wriemelen.
Als ik de grootste van de twee monstertjes vraag om nu eindelijk eens twee minuten te zwijgen doet hij uitspraken als: Maar mama, mijn mond wil nog heel veel praten! Gelukkig is de eigenaar van die mond af en toe moe genoeg om ook wat te slapen. In ruil voor een tut wilde hij zijn hangerigheid wel van zich afdutten.
En zo ploeter ik mij dan maar door hun jeugd. Vertederd door hun schoonheid en trots, maar soms ook radeloos en half hysterisch.
Er komt een dag dat ze groot zullen zijn; dat de aandacht waar ze nu zo voor smeken, ervaren zal worden als lastige bemoeienis. In plaats van mij vast te grabbelen zullen ze me wegduwen. In plaats van voortdurend te kwebbelen zal ik moeten raden wat er in hen omgaat. Zo hoort het. Soms kijk ik er al een beetje naar uit. Maar als ik dan die sappige lipjes, die dikke polsjes zie en die hoge kinderstemmetjes hoor, dan bedenk ik mij. Deze fase mag nog heel lang duren…
Ze zullen in ieder geval een gedocumenteerde jeugd hebben, met véél foto’s en het zal eruit zien alsof ze een hele mooie jeugd gehad hebben, want op foto’s zie je moeders onkunde niet zo goed…
Zo prachtig herkenbaar.
Die laatste foto, zo mooi!
Niemand verlangt van jou dat je een perfecte moeder bent. Wie is dat wel?
Ik kijk helemaal niet uit naar die periode. Als ik zie hoe de oudste het nu al kan uithangen, dan hou ik mijn hart vast voor wat komen gaat.
Maar hé, leve de prachtig gedocumenteerde jeugdjes van jouw schatten!
Zo herkenbaar neergeschreven. Het doet iets met ne mens he, kindjes krijgen 🙂
Wat een prachtig stukje. En het is zo waar wat je schrijft; het zielsveel van ze houden, maar ze soms wel achter het behang kunnen plakken. Deze week kwam ik een man tegen die zei: ‘80% van de tijd zijn ze de leukste, maar 20% van de tijd kan ik ze wel wat aandoen.’ Ach ja. Liefs!
Ik hou van onvolmaakte moeders! Dat maakt het alleen maar boeiend.
En serieus… daar kunt ge iets van leren. 🙂
De tijd van ‘herkenbaar’ roepen in de commentaren is al lang voorbij, anders zou ik het doen.
Zo grappig, ik heb een postje klaarstaan met ongeveer hetzelfde “thema” 🙂 Heel herkenbaar dus, maar dat was wel al duidelijk denk ik 😉
Eigenlijk goed doordacht om dit alles neer te pennen, niet? Als jij van je leven niet in een bejaardentehuis wil, maar enkel nog je laatste jaren bij één van hun wil intrekken, kun je deze blog naar boven halen met de woorden: kijk eens wat ik toen allemaal voor jullie heb gedaan! 🙂
Iedereen ploetert. De rest liegt.
Dat denk ik nu ook eens zie! En in de grote vakantie ploeter ik altijd nog erger.
Oh maar ze zullen een heel mooie jeugd gehad hebben hoor, daar ben ik van overtuigd!
Trouwens, hoe vlugger dat kinders leren dat hun moeder ook maar een mens is, hoe gezonder, lijkt me.
Op dit moment kan ik al vertellen over moeders onkunde tegen mijn volwassen kerels. Ik weet zeker dat zij geen perfecte moeder zouden willen. Het is heerlijk om samen op weg te gaan 😉
Ja, er is altijd een standaard, niet is gegarandeerd!
Wat mooi neergeschreven… en dan die foto’s!
Zo mooi geschreven. Als ik ooit mama ben, dan zal ik met plezier jouw verhaaltjes herlezen en denken: ah, fieuw, bij Ysabje ging het ook allemaal zo. En ik denk dat jouw twee bengels heel blij gaan zijn met de herinneringen aan hun fratsen. Alweer prachtige foto’s trouwens.
Kindjes he….Soms kan je ze bijna opeten van schattigheid. En sommige momenten wou je dat je het gedaan had…
hihi, heel mooi en heel herkenbaar!
Zapnimf: dat is de waarheid.
Ik zie mezelf hierin. Ik kan jammergenoeg geen foto’s maken, dus om mijn onkunde te verdoezelen doe ik lyrisch op mijn blog.
[…] wat met me. Ik beschouw mezelf niet als een natuurtalent. Ik ben een twijfelmoeder. Toen ik dit las, was het alsof ik in de spiegel keek. Ik bedenk me regelmatig dat als er een sollicitatieproef […]