Moeders onkunde

‘Ze’ hebben dat nogal goed bedacht, dat concept van kinderen. Kinderen maken rommel, ruzie en lawaai, maar zijn zo schattig en grappig dat je hen de meeste nadelen onmiddellijk vergeeft. Ik heb meerdere momenten op een dag dat ik mij afvraag hoe ik het best allemaal aanpak: bijvoorbeeld als er eentje voor de achtste keer in mijn oor staat te roepen dat hij een àndere boterham wil (eentje met àndere paté!) terwijl de andere een sterfscène ten berde brengt die een oscarnominatie waard is. Ik probeer me dan even af te sluiten voor al die heisa en vraag mezelf af wat ik nu het beste zeg of doe. Ik kom zelden tot mooie opvoedkundige aanpakken of geduldige voorbeeldreacties. Ik mag dan een toile cirée op tafel hebben liggen en tupperwares met zelfgemaakte soep in de diepvriezer hebben, de perfecte moeder ben ik bijlange niet. Maar dat was ondertussen wel al geweten, geloof ik.

Momenteel ligt kleine Boris aan mijn voeten in de maxi-cosy übercute te pitten. De ogen op spleetjes, de tut bengelt in zijn mondje. Een straaltje zever loopt over zijn kin. Er hangt nog wat snot op zijn wang en nog patatten van daarstraks in zijn haar. Zijn tenen wiebelen af en toe. Wat er zo vredig en lieflijk bijligt was net nog een rood aangelopen wervelwind die zwetend en tierend door het huis tolde. Zo kwaad op zijn eigen vermoeidheid. Zijn grote vijand Slaap heeft hem uiteindelijk (gelukkig maar) te grazen genomen. Ik moest de Slaap wel een handje helpen door Borisje in de maxi-cosy vast te ketenen. Boris was vandaag gelukkig te moe om te beseffen dat hij daar uit kan ontsnappen mits wat wriemelen.

Als ik de grootste van de twee monstertjes vraag om nu eindelijk eens twee minuten te zwijgen doet hij uitspraken als: Maar mama, mijn mond wil nog heel veel praten! Gelukkig is de eigenaar van die mond af en toe moe genoeg om ook wat te slapen. In ruil voor een tut wilde hij zijn hangerigheid wel van zich afdutten.
En zo ploeter ik mij dan maar door hun jeugd. Vertederd door hun schoonheid en trots, maar soms ook radeloos en half hysterisch.

Er komt een dag dat ze groot zullen zijn; dat de aandacht waar ze nu zo voor smeken, ervaren zal worden als lastige bemoeienis. In plaats van mij vast te grabbelen zullen ze me wegduwen. In plaats van voortdurend te kwebbelen zal ik moeten raden wat er in hen omgaat. Zo hoort het. Soms kijk ik er al een beetje naar uit. Maar als ik dan die sappige lipjes, die dikke polsjes zie en die hoge kinderstemmetjes hoor, dan bedenk ik mij. Deze fase mag nog heel lang duren…

Ze zullen in ieder geval een gedocumenteerde jeugd hebben, met véél foto’s en het zal eruit zien alsof ze een hele mooie jeugd gehad hebben, want op foto’s zie je moeders onkunde niet zo goed…