De school is weer begonnen. Vleugjes vakantie hangen nog in huis. De nacht klemt zich aan mij vast als de wekker gaat. Het duurt soms een hele tijd voor ik ‘m van me kan afschudden. De ochtend is weer vroeg vandaag.
Versgemalen koffiebonen, dat zijn mijn vrienden. Sterke vrienden. Het gaat nu dieper dan onlangs in augustus.
Ik steek boterhammen zonder korstjes in een plastieken brooddoos. Dag boterhammen. Jullie gaan naar school.
Kindertaal is nog chineser ’s morgens dan ’s avonds. En toch zeg ik “Ja, is dat zo? Amai.” En “Knap gedaan!” en “Nee, die paraplu mag niet mee in de douche.”
En toch heeft het wel iets, dat septembergevoel. De strakke hervatting van het gestructureerde leven. De herfst die belooft van lekker lauw en geelrood te zijn. En als ie regent dan achter glas.
De overweging of de verwarming al op mag. Kan. Moet.
Waar zijn mijn sloefen?
Zondag was de zomer er nog. Ik zag hem de blaadjes kussen op het terras bij een vriendin. Dinsdag was ie weg. Misschien passeert ie morgen (zaterdag) ook nog even, maar het zal louter zijn om afscheid te nemen. Denk ik.
Als er na morgen nog zonlicht passeert dan zullen we het geen zomer meer noemen. Dan is het voor kastanjes.
De vuilbak op het Mechelseplein in Antwerpen heeft al een jasje. Klaar voor de winter.
In instagrams:
De laatste kus van de zomer:
De herfst die ons af en toe al eens voor de voeten loopt:
De voorbereide voorwerpen:
De wasmachine die nu weer op gezette tijdstippen zal draaien. Omdat het in september allemaal beter georganiseerd moet zijn:
De eenden die naar het Zuiden vliegen:
Dag trieste zomer. We zullen u snel vergeten…
Wie doet die moeite om dat omhulsel van die vuilbak te haken of breien? Iemand maf in ieder geval, maar iemand geweldig maf.
Pijnlijk, maar wel geweldig mooi geschreven!
de herfst die eraan komt, heerlijk is dat. Beter nog dan het echte herfstgevoel, dat al rap weer veel te lang duurt – en dan komt die winter nog. Kastanjes, okkernoten, olé.
Kei mooi geschreven. De nacht klemt… Zalig!
wat een schattige vuilbak jas…fantastisch
Ik hoop toch dat de zomer nog geen definitief afscheid neemt vandaag maar nog een paar keer vluchtig op bezoek komt in de komende weken.
We hebben blijkbaar gemeenschappelijke vrienden: koffiebonen 🙂
Subliem idee weer van Tadeusz met de paraplu onder de douche
Leuk geschreven! Ik wil nog geen herfst, ondanks alle (voor)tekenen ervan geloof ik nog in een indian summer… 😉
Ik hou van die herfst kleuren. Dat soort eenden zie je bij ons niet snel.
Ik hou ook wel van de Indian Summer en dan die geleidelijke overgang naar de herfst. Maar wat scherp geobserveerd en zo mooi geschreven. Leuk!
“De nacht klemt zich aan mij vast als de wekker gaat”… jij woordkunstenaar !
ik denk dat je de zomer beledigd hebt… pas maar op of hij staat van ’t weekend aan uw deur 😉
Heerlijk mooi geschreven, en bedankt alvast om mijn rustpuntje van de dag te zijn: even bijlezen op jouw blog met een koffietje in de hand …