Afscheid

De school is weer begonnen. Vleugjes vakantie hangen nog in huis. De nacht klemt zich aan mij vast als de wekker gaat. Het duurt soms een hele tijd voor ik ‘m van me kan afschudden. De ochtend is weer vroeg vandaag.
Versgemalen koffiebonen, dat zijn mijn vrienden. Sterke vrienden. Het gaat nu dieper dan onlangs in augustus.
Ik steek boterhammen zonder korstjes in een plastieken brooddoos. Dag boterhammen. Jullie gaan naar school.
Kindertaal is nog chineser ’s morgens dan ’s avonds. En toch zeg ik “Ja, is dat zo? Amai.” En “Knap gedaan!” en “Nee, die paraplu mag niet mee in de douche.”

En toch heeft het wel iets, dat septembergevoel. De strakke hervatting van het gestructureerde leven. De herfst die belooft van lekker lauw en geelrood te zijn. En als ie regent dan achter glas.
De overweging of de verwarming al op mag. Kan. Moet.
Waar zijn mijn sloefen?

Zondag was de zomer er nog. Ik zag hem de blaadjes kussen op het terras bij een vriendin. Dinsdag was ie weg. Misschien passeert ie morgen (zaterdag) ook nog even, maar het zal louter zijn om afscheid te nemen. Denk ik.
Als er na morgen nog zonlicht passeert dan zullen we het geen zomer meer noemen. Dan is het voor kastanjes.

De vuilbak op het Mechelseplein in Antwerpen heeft al een jasje. Klaar voor de winter.

In instagrams:
De laatste kus van de zomer:

De herfst die ons af en toe al eens voor de voeten loopt:

De voorbereide voorwerpen:

De wasmachine die nu weer op gezette tijdstippen zal draaien. Omdat het in september allemaal beter georganiseerd moet zijn:

De eenden die naar het Zuiden vliegen:

Dag trieste zomer. We zullen u snel vergeten…