Geteste wielen (Quinny Yezz)

Als je spruiten hebt, heb je tegenwoordig ook wielen die eronder passen. Als je tegenwoordig geen hyperwendbare supersonische buggy hebt, ben je nergens meer. Je hebt vrouwen die zweren bij draagdoeken, maar ik heb daar nooit van gehouden. Een baby die een hele dag aan je lijf hangt, dat is nefast voor mijn rug en mijn humeur. Ik heb wriemelkinderen. Van veel kilo. Vrijwillig blokjes beton aan mijn lijf hangen is voor mij niet nodig. Ik vind het moederschap al vermoeiend genoeg zo. Ik heb natuurlijk wel een ‘popeye-arm’ gekregen van hen op ‘den arm’ te pakken, maar ze ook nog eens aan mij vastbinden dat is erover. Tadeusz is de buggyfase stilaan ontgroeid. Hij moet nu maar meestappen. Of meesteppen. Maar Boris, net een jaar, is qua buggygebruik nu wel op zijn hoogtepunt. Dat waggelend eendje laat je niet meestappen als je naar de bakker gaat. Dan ben je binnen zes jaar nog niet terug. Hij duikelt vrolijk in de eerste plas die je tegenkomt, proeft van ieder blaadje, elke sigarettenpeuk en houdt geen richting.

Voor mij dus buggy’s. Dingen op wielen. In mijn jonge carrière als moeder heb ik al heel wat buggy’s gebruikt en versleten. Van grote driewielers tot simpele plooimodellen. Driepuntsgordels, vijfpuntsgordels, kiddy boards, oppompbare wieltjes en volle. Ik heb er mee tussen liftdeuren gezeten, tramdeuren, en achter trapjes blijven hangen. Mijn vingers waren bijna geplet in hydraulische kliksystemen. Gevochten heb ik, om ze open te krijgen met één hand. Geweend heb ik met een platte buggyband.
Hoe vaak ben ik niet aangestaard als een buitenaards wezen terwijl ik zat te worstelen met buggy’s en de kinderen erin. Hoe weinig mensen een handje toesteken tijdens zo’n worsteling (allochtonen en oude mensen doen dat naar mijn ervaring duidelijk meer dan anderen), hoe slecht de stad voorzien is op buggyvolkeren.
Het heeft zo zijn voor en zijn nadelen. Als je van de winkel komt met zakken en dozen, dan kan een buggy vaak meer dragen dan alleen het kind. En eenmaal dat je lekker bolt kan het buitengewoon aangenaam zijn. Voor kind en voor ouder…

Zo af en toe heeft bloggen leuke neveneffecten: je wordt soms gevraagd om dingen te testen. Toen Dipfico mij vertelde dat hij mij had opgegeven om een nieuw model buggy van Quinny te testen (de Quinny Yezz), was ik als een kleuter zo blij. Drie maanden mag ik met dit exclusieve pareltje rondhossen, zomaar!

Ik heb ‘m nu een tweetal weken en begin het ding al goed te kennen.
Mijn bevindingen:
– Hij is compact. Geen enkele andere buggy is zo compact en licht als deze. Ik kan ‘m op de fiets meenemen, zonder dat ik een gevaar op de weg wordt. Ik kan zelfs twee kinders op mijn fiets nemen (stoeltje vanvoor en stoeltje vanachter) én de Quinny Yezz vanvoor op mijn bagagedrager bevestigen. En dat is een hit. Want vroeger moest ik altijd kiezen tussen het ene òf het andere. Of de fiets, of de buggy. Of als mijn lief Boris naar de crèche bracht met de buggy moest ik erop letten dat ik hem niet met de fiets moest ophalen, want dan zat ik daar in een hoogst onbehaaglijke situatie. Nu kan het dus wel…

– Hij is in en uit te klappen met één hand! Ja, echt! Het is een schitterend systeem. En ik heb er mijn vinger nog nergens kunnen tussensteken (dat was trouwens ook een Quinny). Hij gaat wel wat stroef open en dicht. Dat mag soepeler. De eerste keer dat ik hem dichtdeed stond er een kras op mijn schoen. Het mòet dus wat soepeler. Maar naar het schijnt zullen ze er een pedaaltje opzetten om schoentippen te sparen…

– Hij heeft skateboardwieltjes. Hij gaat soms bijna te rap. Ik geef hem ’n duwtje en hop hij is weg. Superwendbaar, superlicht, heel leuk om mee te rijden. Alleen op zand is het hopeloos (de meeste buggy’s, maar sommigen doen het toch een tikje beter) en op kasseien is het ook niet altijd even aangenaam. Maar gewoon op stoepen en straten is het een zaligheid.

– Hij is mooi. Sober, en leuk om te zien.

– Hij heeft geen – of nauwelijks – bagageruimte. Geen zak patatten eraan dus. Geen zakje onderaan om een brood in te tossen. Door de vorm vanboven kan je geen zakje aanhangen. Ik heb wel iets geconstrueerd, want een buggy zonder laadcapaciteit is als een café zonder bier. Maar een haakje of een klein zakje zouden toch niet misstaan.

– Boris zit er graag in. Maar de buggy heeft maar één rugstand. Ik kan mijn kind dus niet platter leggen als die in slaap sukkelt. Dat geeft dan scheefgezakte hoofdjes. Schattig, maar ik weet niet of hij zo goed ligt/hangt.

Eerste conclusie: ik wil ‘m houden. Want de voordelen zijn echt voordelen die mijn leven vereenvoudigen. Maar ze mogen er nog een paar kleinigheden aan wijzigen.

Foto mét kind:

Foto zonder kind en in ingeklapt:

Foto met scheefgezakt hoofdje: