Man van de nacht

Ondertussen ben ik erachter gekomen dat niet alle kinderen zijn zoals de mijne. Je hebt er zeker die gelijkaardige kenmerken vertonen, maar je hebt blijkbaar dus ook kinders die braaf gaan slapen.
Hier dus niet.
Echt niet.

Tadeusz was al van zeer jong een moeilijke slaper. Bijna al mijn grijze haren komen van die eerste zoon, die nachtraaf. Het lijkt wel alsof er drakenbloed door zijn aderen stroomt. Als ik hem tegenwoordig naar bed breng, dan stijgt zijn energiepijl omgekeerd evenredig met de afstand naar zijn bed. Hoe dichter bij, hoe feller de goesting om vanalles te gaan doen. Hoe meer nacht, hoe minder vaak. Hoe donkerder, hoe helderder zijn plannen. Soms is hij duidelijk moe van een lange dag en koester ik hoop en vertrouwen dat de slaap hem liefdevol zal omarmen. Maar dat is buiten hem gerekend. Hij geniet heel erg van het uitkleden, tandenpoetsen, verhaaltje voorlezen. Zo erg dat hij er helemaal blij en vrolijk van wordt. Een grapje hier, een zwanske daar. En tegen dat het licht uitgaat, wil hij eerst nog de werelddelen bespreken, met de toverraket naar de maan, en mijn handje vasthouden. Er zijn periodes geweest dat ik op dat moment al boos werd. Maar dat hielp niet.
We hebben een periode gehad dat we dachten: ‘Laat hem maar wat doen; hij valt uiteindelijk wel in slaap als hij moe is.’
En ja, dat gebeurt uiteindelijk wel. Maar hoe?!

In de afgelopen weken zag ik al veel: Om half twaalf: Tadeusz in ons bed. Slapend. Naakt, op een ‘matras’ van uitgevouwen zakdoekjes, met kleine lampjes aan zijn zijde en vochtige doekjes op onze kopkussens. Soms bouwt hij torens met alles wat hij vinden kan. Een doos zakdoeken, de wekker, een boek en de papfles van Boris er bovenop. En hij daarbij. Slapend. Delen van de wasmand gedrapeerd over zijn bedje. En hij in het onze…
Maar dan was ie nog stil.
Tegenwoordig verspreidt het patroon zich naar nog dieper in de nacht. En hij wordt driester, luidruchtiger en wakkerder. Toen ik enkele dagen geleden bezwerend gezang en getrommel vanuit de slaapvertrekken hoorde komen werd ik een beetje boos. Zijn kleine broertje slaapt daar immers ook. En hij mag misschien wel al vier zijn, maar Borisje is nog maar anderhalf.
Ik kwam de kamer binnen en daar stond Tadeusz. Hij keek me aan, maar het was alsof hij me niet zag. Zijn haren lagen in de war. Hij was volledig aangekleed. Onder de ene arm had hij een grote knuffel, onder de andere een fles water. En hij zong in een vreemde taal een soort rap-achtig lied. En hij vond zich blijkbaar erg stoer. Volgens mij was hij een ‘alsofsuperheld’.
Een andere dag liep ik naar zijn kamer omdat ik gerommel hoorde. Ik zag hem niet in zijn bedje. Ik fluisterde ‘Tadeusz? Waar ben je?’ En toen kwam hij van achter de hoek. Naakt. Joggend door de kamers. Met zijn handjes draaiend. Bloedserieus. ‘Ik ben een sportman,’ zei hij.
Hij bouwt tenten, leest boeken, verslaat reuzen, vaart over kolkende zeeën.
Hij vraagt vaak overdag veel aandacht. Maar na acht uur kan hij perfect ‘alleen spelen’…

Omdat het steeds later werd en het patroon doorbroken moest worden, kruip ik nu maar even naast hem in bed. Zo zie ik tenminste wat er gebeurt en kan ik hem misschien wat tot rust brengen. Het duurt makkelijk een half uur voordat zijn handjes stil liggen, de plannen uit zijn hoofd wegebben en er slaap komt in plaats van initiatief. De beentjes liggen het eerste kwartier te roefelen en te draaien. Als ik er niet naast zou liggen is het duidelijk hoe die beentjes de macht overnemen van het verstand. Het arme kind lijkt wel door een tintelend lijf overmeesterd. Hij lijkt wel gedwongen om de nacht van beweging en avontuur te voorzien.

Vandaag of morgen zal de vloek opgeheven worden. Door iets. Dat moet wel.
Of zou het nog jaren zo doorgaan?

Geen foto van die nachtdingen. Helaas. Als ik uit mijn vel spring heb ik zelden de reflex om foto’s te gaan maken…
Als ie bellen blaast heb ik die reflex wel…