Als ik ’s morgens in bed wakker word, en het is mijn beurt om uit te slapen, dan heb ik het beste uitzicht op mijn leven. In het halfdonker, met de stemmetjes en het getrappel van mijn demolitionboys op de achtergrond, kan ik het best de waarde van de dingen overschouwen. De geluiden, aangevuld met de beelden van gisteren, de plannen voor de dag, de fysieke toestand, de hersenen die nog niet op volle toeren draaien. Meer voelen dan denken. Alsof ik dan de waarde van mijn leven in mijn handen kan wegen. Helaas is de duur van dat uitzicht meestal maar kort, want dan laat één van de twee demolitions wel iets kapot vallen waardoor mijn assistentie vereist is. Of hoor ik op de trap een schrille stem ‘Ik ga mama wakker maken!’ Dé garantie op een onderbroken rustmoment. Dan mag het lief nog zo protesteren; een vierjarige met een plan is niet zomaar tegen te houden.
Maar voor zolang het duurt is dit luttel ogenblik van contemplatief panorama wel eentje om van te genieten…
Om de energie van die stormachtige jeugd wat te kanaliseren werd ook het Mas bezocht en Technopolis. Je kan ze niet een hele dag in de kolenkelder steken hé…
De hoofdschotel in Technopolis:
Haha…wat een leuke foto’s weer 🙂 met een lief en herkenbaar intro
Uw beurt om uit te slapen?? God, ik ben zwaar jaloers op u. Het is altíjd mijn beurt om op te staan.
Oh, vergeef me mijn kortzichtige reactie… Middernacht is ruim gepasseerd, mijn bed brult maar de paadbroodjes moeten nog in de oven.
Geweldige foto’s, echt geweldig !
Technopolis is altijd fun.
Het dak van het Mas ook eigenlijk.