Er is iets met zaterdagen. Dat is voor mij de meest stressvolle dag van de week. Wat het is een ‘vrije dag’. De winkels zijn open, de kinderen zijn thuis, en er MOET genoten worden van die kostbare tijd! Maar wat gaan we eten? En wat gaan we doen?
Van zodra het middaguur naar de namiddag kantelt zonder dat er zinvolle activiteiten gebeurd zijn, of op z’n minst in het verschiet liggen, krijg ik een soort van stinkend zaterdagmiddaghumeur. En dat is vaak een pak viezer dan een doordeweeks ochtendhumeurtje. Op zaterdag heeft mijn superlief het meeste kans op de volle lading verwijten. Voor gebrekkig initiatief, voor een te passieve levenshouding, voor zijn tomeloze onverschilligheid! Dat daar allemaal niks van aan is, dat doet er dan voor mij niet toe. Ik heb een tsunami van colère en die rolt gewoon zijn kant op. Vooral omdat ik knettergek word als die kinderen een hele dag binnenzitten. Dan zijn dat twee hulkjes, twee weerwolfjes die mij met huid en haar verslinden. Ik ben daar bang van. Dus we moeten naar buiten. Dat remt de metamorfose…
Als er een eenvoudig weekendplannetje is – een bestemming, een route en een tijdstip, eender wat – dan ben ik volgens mij best te pruimen. Ik word niet vrolijk van de inhoud van de activiteit. Nee ik word vrolijk van het hebben van een plan…
Vorige week gingen we naar een straatfeestje in de buurt. Vrienden hadden ons uitgenodigd om na hun lentepoets even langs te komen. Ik was dus in mijn nopjes. Ik had een doel op zaterdag!
Maar ik had het toch niet helemaal tot op het einde doorgedacht. Met de oudste, Tadeusz, geen probleem. Die is ondertussen groot genoeg om zich aan enige afspraken te houden. Maar de jongste? Nee. Boris is een ongeleid projectiel. Die rent gewoon weg. Met een huppel en een gil. En hoe gevaarlijker, hoe meer topsnelheid hij uit zijn broekspijpjes tovert. Die kan het niet laten van achter het hoekje te lopen. Op een uur tijd waren we hem al vijf keer kwijt geweest, was hij drie keer de afgezette straat uitgerend, en had hij geen twee minuten stil gestaan. Ik had met niemand nauwelijks een zin kunnen wisselen. We stonden daar gewoon heel de tijd familiaal ‘Booooris’ te roepen. We hebben hem dan maar ingegespt in de buggy en zijn naar de winkel gegaan. Uit pure miserie. Hij is nog geen two, maar wel al behoorlijk terrible.
Toen we even later terug thuiskwamen was ik moe. Maar ook wel voldaan. Ik had een paar fotootjes, de kinderen hadden gerend en we waren naar de winkel geweest. Het was niet echt leuk geweest, maar ja, soms is de activiteit écht ondergeschikt aan het plan dat eraan vooraf gaat en het resultaat achteraf…
Hieronder ziet u Boris in de startblokken. Hij denkt na over de meest ouderenerverende route:
Ysabje 
‘hoe meer topsnelheid hij uit zijn broekspijpjes tovert’. Geweldig gezegd, die moet ik onthouden!
Waar haalt ge het toch om dat zo schoon te beschrijven. En misschien moet je op zaterdag eens afzakken naar de bloemisterij aka de azaleafabriek. Jij een plan, ik een plan (zaterdagmiddaghumeur is hier een welbekend fenomeen met een wederhelft die 6 op 7 werkt) en heel veel ruimte voor topsnelheidhalende broekspijpjes! 🙂
@ineken: waar ligt uw azaleafabriekske ergens?
Dichtbij de azaleahoofdstad Lochristi.
@ineken: ik wil gauw eens langskomen!
Mail me maar!
Dit … Als er een eenvoudig weekendplannetje is – een bestemming, een route en een tijdstip, eender wat – dan ben ik volgens mij best te pruimen. Ik word niet vrolijk van de inhoud van de activiteit. Nee ik word vrolijk van het hebben van een plan…
Delen wij af en toe een hoofd? Neen, hé. Ik ben dus niet alleen. Even jouw stukje onder mijn Lief’s neus duwen.
Tip van moeders-voor-moeders-met-plandrang: Geniet toch maar van deze oooh schoone en ledige planloze-zaterdagen. Als je twee tomeloze helden wat groter zijn plannen zij JOUW zaterdag en rij je de broekspijpen onder je lijf uit van plan A naar plan B. 🙂 … (maar ik geef toe, jouw zaterdagse plandrang uit zich bij mij meestal op zondag hihi)
@intertwine: ik word knettergek van die jongens als ik niks plan. Je weet niet wat zij doen met mijn huis als ze een dagje niet buitengaan! en dan slapen ze ’s nachts ook niet, wegens teveel opgekropte energie. Ik moet die ‘letterlijk’ aflaten…
Nog geen kinderen hier, maar hier ook een rothumeur als er niks gepland is/staat. Ik kan daar écht niet tegen. Al die tijd voelt dan zo verloren en nutteloos, vreselijk!
Merci, oh merci. Ik voel me zo opgelucht dat mijn zaterdag-humeur hier uitgeschreven staat, kan ik dat eindelijk eens uitleggen (laten lezen) aan mijn Brok Liefde. Jeuj, ik ben niet alleen!
We zijn zelf met een heleboel. Een clubje oprichten?
Ze zijn mij juist zo dierbaar, zaterdagen waarin het middageten naar ’s avonds opschuift omdat je veel te laat en te lang ontbeten hebt. Wanneer je grootste zorg erin bestaat om geen hele playmobilsamenlevingen te molestreren op weg naar je luie zetel. Geen hypocriet gelach of small talk op babyborrels en recepties, hoogstens wat overdrijven tegen je kroost over hun zelfgebakken koekjes die toch echt wel de lekkerste zijn. Ja gewoon genieten… en blogs als deze ontdekken die zo mooi geschreven zijn dat er vanzelf een glimlach op je gezicht getoverd wordt.
In onzen tijd hadden ze daar zo’n soort (honden)lijfje/les voor. Voor kinderen die hun eigen goesting deden. Nu heet dat waarschijnlijk mishandeling. 😉
Wij hadden dat ’s zaterdags allebei, dat kon vreselijk kletteren, alsof zonder elkaar beter ging dan met elkaar. Maar nu hebben we dat niet meer, besef ik na het lezen van je stukje, en ik weet niet waarom. Misschien zit de voetbal van de oudste er toch voor iets tussen. Zal er eens over nadenken (met dank aan intertwine)