Frisse geesten

Ik had vanmiddag beter een uurtje minder ‘geniksdaand’. Maar het leek zo cruciaal belangrijk, zo essentieel levensnoodzakelijk om in de zetel te liggen. En nu is het voorbij middernacht. Tot aan mijn lippen gevuld met haast en goesting om die duizend dingen nog te doen.
U krijgt nu een kleine ‘best of’ van de kindertaalpagina. Want ik zie in mijn statistieken dat die pagina door u nauwelijks bezocht wordt. ik vind dat spijtig. Mijn kinderen brabbelen al die uitspraken niet voor niks, hé. Bij wijze van reclame, een de laatste quotes van mijn oudste zoon. De jongste brabbelt nog onverstaanbaar. Dat schrijf ik niet zo op. Maar wie weet wat een wijsheden die eigenlijk te vertellen heeft?!

Ik kom uit de douche. Tadeusz zit naar mij te kijken.
T: mama, weet je waarom uw billen zo dik staan?
Ik denk ‘awel merci’ maar hou me in.
Y: euhm nee. Waarom?
T: omdat die vol met kaka zitten!
Nadat ik bekomen was van zijn afschuwelijke concept, werd het een moeilijk gesprek over vertering en zo.

Wat lossen uitspraken van meneer Tadeusz:

T: Mijn tenen zijn moe. (april 2012)

En:
T: wat gaan ze nu weer van plan doen? (mei 2012)

En:
T: Ei! Die stink zit nu in mijn neus! (april 2012)

Of:
T: Ik botste met mijn skateboard tegen mijn gatneus (januari 2012)

Het zijn leuke jongens hoor. Maar soms ben ik niet zo’n leuke moeder.
Ik ben het leukst als ik met hen naar buiten ga. Een boompje, een toefje gras, dat is genoeg om onze geesten wat ruimte te geven. Dan ben ik meestal nogal content.
Na een dag vechten en worstelen en ruziemaken binnenshuis, zijn we dan van ’t weekend maar naar het park gevlucht om te spelen en te ontdekken.

Het Nachtegalenpark:

Tadeusz elegant gedrapeerd over een stronkje:

Maar wat minder elegant bij het afstijgen:

En we zagen ook een ‘hellibeesje’: