Pakketje zomer

Het einde van de vakantie nadert. Voor vele ouders is september een dag om naar uit te kijken. Als kind heb ik dat nooit beseft, de impact van zo’n zomervakantie op volwassenen.

Ik weet nog dat de zomervakantie eeuwig duurde, dat er altijd zon was. Zomervakantie, dat was tante Rosa in Tongerlo. Vlinders in potjes steken en het beetje misselijkmakende schuldgevoel als bleek dat de vlinders geen nacht konden leven in glazen potjes. Zomervakantie, dat was fietsen op teenslippers, vanilleijs met grenadine, tot tien uur tv en met blote benen door het hoge gras. Brandnetels. De avond zien vallen.

Nooit beseft dat het een logistieke puzzel was van opvang en afspraken.

Mijn kinderen bevatten de tijd nog niet. Voor Boris is iedere dag nog gewoon een gebeurtenis die de vorige opvolgt. Tadeusz, krijgt met zijn vier levensjaren al een beetje zicht op concrete blokjes tijd. Nog zoveel nachtjes slapen. Weer naar school. Toen was ik daar. Volgende week doe ik dat. Als de wijzer bovenstaat dan… Voor hem begint het concept van tijd, en dus ook de zomervakantie, zich te vormen. Ik zie het aan zijn blik. Hij zal vanaf nu zijn leven echt beginnen te herinneren.
Ik zie nu wat zomervakantie eigenlijk is. De zandkorrels in de zoom van zijn broek; dat is zomervakantie. De splinters in zijn voeten. De wind in zijn haren als hij met zijn fietsje een blokje rond mag fietsen. Zout water dat opdroogt in zijn nek. De sprong van een boomstam over een riviertje.

Volgende week school. Een nieuwe school. Een nieuw huis. Een nieuw jaar. Deze zomer zal aan hem blijven plakken als de pigmenten van een vlindervleugel. Het is vluchtig en fragiel, maar je vergeet de kleuren nooit meer…

De drie bovenste foto’s zijn van Sint Anna plage in Antwerpen. De laatste is in het ziekenhuis. Met een ontstoken voet van de splinters…