Landing

Eindelijk verhuisd.

En eindelijk is er een wankele internetverbinding. En gelukkig ook een tikje tijd in mijn door chaos overspoelde leven.
Dit was voorzeker de zwaarste maand in jaren. Bloggen zat er echt niet in. Alleen maar kartonnen dozen en stof en twijfels en veel te weinig geduld in apart verpakte zakjes.
Deze verhuis was er eentje om in de annalen opgenomen te worden met veel voetnoten en kanttekeningen. Door de maand die we moesten overbruggen tussen de twee woonsten heb ik me ontheemd en thuisloos gevoeld, verwonderd en blij, beschaamd en ontworteld, wanhopig, boos, soms sterk en moedig.
Als een modern nomadengezin zagen we mooie steden in Spanje, ontmoetten we mooie mensen rondom ons, en sleurden we onszelf een breuk aan heel wat materiële ballast. De kinderen gingen met ons mee. De ene dag wisten ze zich beter aan te passen dan de andere.

Op het einde werd het soms wat pijnlijk: iedere keer als we ergens stopten met de auto, in Spanje of in België, voor een boodschap of bij een of ander logeeradres, vroeg onze tweejarige Boris met piepend stemmetje ‘Thuis?’

Nu zijn we er eindelijk. Het kind is kweeniehoeblij met zijn kamer. En ik kan nu eindelijk zeggen: “Ja schatteke, we zijn thuis…”

Badkameruitzicht in het nieuwe huis.
Ik zal me binnenkort eens bezighouden met de opgebouwde achterstand van de foto’s. En hopelijk ben ik ook weer terug geland in de blogosfeer. Want ik heb het hier ook gemist, deze propere wereld van letters en beeld…