Roze Tina

Als ik door de foto’s van de afgelopen maanden scroll, dan schrik ik er van hoeveel er gebeurd is op weinig tijd. Het was ‘gaan’, zonder nadenken, in volle galop, van het ene avontuur in het andere. Boekpromotie, verhuis, werken, kinderen, noodreizen regelen, logeeradressen bezoeken, sociale verplichtingen nakomen enz enz…

In dat soort stresssituaties lukt het me meestal nogal goed om in het ‘hier en nu’ te leven. Ik kan maar het trucje van het moment uitvoeren. Als ik al denk aan de toekomstige circustoeren, dan komt de stoom al gauw uit mijn oren en loopt de ‘act’ van het moment geheid fout.
Ik had heel wat agendapunten af te werken en behoorlijk wat katten te geselen.

Eén daarvan was de ‘Tina-dag’. In Nederland is dat een begrip, maar voor mij was het redelijk nieuw. Nu ik plots een auteur van jeugdboeken blijk te zijn kom ik soms echt oog in oog te staan met mijn doelgroep.
Wat een prachtige bevreemdende fase in een mensenleven toch, die puberteit. Pubermeisjes zijn eigenlijk alles. Ze zijn prachtig, soms lelijk, scherpzinnig en soms oneindig dwaas. Ze hebben de slechtste huid en maar tegelijkertijd ook de mooiste. Zo onhandig in hun grote lichaam, maar toch ook zo sierlijk in hun onwetendheid. De puberteit is een soort poort naar ‘alles’. Dwalend in de grotemensenwereld is hun energie machtig en verfrissend. Maar soms ook verontrustend…

De uitgeverij had twee dagen Tina-dag voor me geregeld (22 en 23 september – zo lang geleden alweer!). Met ‘roze’ als dresscode werd het hele evenement een onmiskenbaar meisjesding. Soms deed het een beetje pijn aan de ogen, en na het weekend had ik echt wel een overdosis, maar dat mocht de pret niet drukken.
Ik mocht bovendien twee dagen signeren naast de charmante Meysam Noori. De aanwezigheid van Meysam maakte dat er soms met trillende wimpers naar adem werd gehapt, dat er kreetjes werden gelost of zenuwachtig gegiecheld door de rozige massa.

Nu is Tinadag wel een beetje een grabbelfeest. De meisjes kunnen er heel wat goodiebags en gadgets krijgen en velen staan urenlang aan te schuiven voor wat staaltjes en kleine cadeautjes. Jammer dat dat graaien en consumeren al zo vroeg wordt aangewakkerd, maar gelukkig was er ook een podium met muziek en allerlei workshops en knutselmomenten (pimp je roze tina-hoed en zo…)

En voor de promotie van goLisa had de uitgeverij 1500 zonnebrillen per dag om gratis uit te delen. Die zonnebrillen gingen in ieder geval vlotter weg dan het boek. 🙂
In de meeste gesprekken met de meisjes zei ik vooral: “de zonnebrillen zijn op. Om 13u delen ze weer uit…”

Gelukkig mocht ik ook wel wat boeken signeren. En notitieblokjes. En goodiebags. Sommigen wisten helemaal niet wie ik was, maar een handtekening wilden ze wel…
Het was in ieder geval een hele ervaring, die Tina-dag. Volgend jaar misschien weer. Want een opvolger voor goLisa behoort tot de mogelijkheden…

Deze slideshow vereist JavaScript.