Propere was en uitvoerverboden

Iedere dag wordt er hier in huis een race gelopen.
Worden er wolkenkrabbers gebouwd.
En oorlogen uitgevochten. Soms met zwaard. Soms voor echt.
De giraffen moeten op een rijtje staan.
De gele lepel moet. Niet de grote.
Decibels worden de lucht in gegooid. Als confetti.
Eerst moet er nog een olifantje op de trap gezet.
En dan een druppeltje weggeveegd.
En dan een muisje gehaald.
En dan pas schoenen aan.

Het gaat al beter.
De speelgoedbommen die de zonen laten ontploffen in huis beperken zich sinds er een speelgoeduitvoerverbod uit de kinderkamer heerst. Af en toe loopt het een beetje mis, als legoconstructies vermomd worden als cadeautjes voor mama. Of auto’s de voeten naar de schoenen moeten escorteren. Maar de allesverslindende kolk van speelgoed situeert zich toch vooral ter hoogte van de kinderkamer. Succes.

De hoek, die vroeger vooral diende om ouders te verwensen, tegen de muur te trappen en de ziel uit het kleuterlichaampje te kwelen, is niet meer zoals vroeger. Tegenwoordig is het een soort van strafkamp. We hebben er een eeuwige mand met propere was staan. In de hoek betekent nu: zoek maar alle onderbroeken eruit. En als ge niet oppast, de sokken ook!
De hoek is multifunctioneel tegenwoordig. Heil.

Het gaat al veel beter.
De nacht is niet langer een oord van ronddwalende kleuters/peuters die met dwingend gehuil alle slaap trachten te verjagen bij iedereen in een straal van twee kilometer rond ons huis. Dat ze er de meest bizarre slaapgewoontes op nahouden, daar heb ik geen last van. Ze doen maar op als ze mij laten slapen. Er zijn sporadisch al nachten waarbij mijn slaap ononderbroken is. Dat blijft bevreemdend. Anyhow: hoera. Triple.

Ik dacht dat ik het nooit zou zeggen, maar het is echt: het gaat al een beetje beter…
Die zandbak die er in hun schoenen zit, de erwtjes tussen de plankenvloer, de snottebellen aan hun mouw. Dat is voor fase twee van het zenuwstelsel.