Enkele effecten van meer dan één kind

Ik vind dat ik toffe kinderen heb. Op zich. Hanteerbaar, lief, grappig.
Maar zet ze samen en er gebeurt iets vreemds. Het is een beetje als een chemische verbinding. 1 + 1 is niet gelijk aan 2. Eerder 5,65789.
Het ontstaat onmiddellijk als je de twee samenvoegt; een soort van luidruchtig tweekoppig monster met een explosief hart, een interne strijd en een destructief karakter. En de koppen zijn louter op elkaar gericht. Het geduw, getrek, geren, gespeel, gekakel is vaak oorverdovend.

Ik vind dat een van de moeilijkste dingen van meer dan een kind hebben. Het ‘samenspel’ tussen die twee. Ze horen mij niet meer, ze zien mij niet meer, ze bedenken samen de meest foute plannetjes, en ze jutten elkaar op. Het is een vaste structuur.
Het begint meestal met een ‘Kom we gaan…’ Dat kan van alles zijn. Een kamp bouwen, spion spelen, piratenschip bouwen, krokodillen vangen. Kortom, allemaal levensnoodzakelijke acties.
Ik maak dan meestal al een paar opmerkingen. ‘Laat het meubilair staan,’ bijvoorbeeld. Of ‘Breek die tafelpoot niet af.’ ‘Voer je broer geen sokken.’
Maar eigenlijk is het kalf daar al ergens verdronken.
Dekens worden over de grond gesleept, dozen worden uitgekapt, zakken worden volgepropt. Even later wordt er wel een klap gegeven. Want ze willen allebei nu – op dit eigenste moment – dat ene legoblokje vasthouden. De ene praat, de andere wilt dat niet. Ik maak mij druk, kan mezelf niet meer horen denken. Een lichte stemverheffing is op dat punt al niet uitgesloten. Een kleine waarschuwing. Mogelijks een dreigementje al. Soms gaat het dan even beter, maar in veel gevallen leidt het tot een boze mama, speelgoed dat afgepakt wordt, minstens één wenend kind, een rommelig huis, en gespannen zenuwen.

Het gebeurt snel, die voorwaardelijke en/of dreigende opvoeding.
Als jullie nu dit, dan krijgen jullie straks dat.
Als jullie nu niet zus, dan straks ook geen zo.
Als jullie niet onmiddellijk… ! Dan… !
Maar ook:
Willen jullie straks patatie? Dan moeten jullie nu wel patata…
Vinden jullie het leuk als ik boos wordt? Zouden jullie nu dan niet rap…
Vaak zijn het de beloningen die kinderen iets laten doen. De belonende opvoeding. Voor iedere inspanning een beloning verdienen.
Zo wil ik ze niet grootbrengen. Echt niet.

Als de interactie tussen mijn twee jongens weer eens tot het tweekoppig monster leidt, dan ben ik vaak een moeder die ik niet wil zijn. Omdat ik zo snel niks beters kan bedenken gooi ik er maar een voorwaarde of een beloning tussen. De cumulatie van hun samengevoegde energie verrast mij telkens weer en het dwingt mij tot meer nadenken over mijn moederschap. Maar ik heb niet zoveel constructieve wapens tegen tweekoppige monsters. En ik heb geen handleiding ‘hoe tem ik monsters’ gekregen.
Ik zet ze dan maar uit elkaar. Eentje boven, eentje beneden. Werkt eigenlijk altijd.
Dan heb ik gewoon eventjes twee aparte kindjes. 1 + 1 is dan wel eventjes 2. Of gewoon naar buiten. Daar weergalmen hun stemmetjes niet zo tegen de binnenkant van mijn schedel.

En als ze nadien weer samenkomen of binnenkomen, kunnen ze hun wilde fantasieën weer opnieuw laten doorgroeien tot dit soort situaties.
Plezant hoor, twee kindjes.

Hoe doen jullie dat eigenlijk, met twee jongens?
Of hoe deden jullie moeders/vaders dat?