Dat we minder boos gaan zijn op elkaar.
Da’s de afspraak.
Heel vaak glijd ik af naar een soort continue staat van kwaadheid. Dan staat mijn voorhoofd in een standaardfrons, en knor ik meer dan ik praat.
Alsof ik al zit te wachten tot ze weer stoute dingen gaan doen. En ik ga er bij voorbaat al van uit dat ze me toch niet horen.
Los van het feit dat ze inderdaad toch nooit naar mij luisteren, en dat ze liefst dingen doen die ik hen verbied, wil ik niet heel hun jeugd een kwaai moeder zijn.
We zijn nu weer twee dagen in de afspraak. Momenteel lukt het me nog. 🙂
De oudste zoon daarentegen vond het daarstraks ongehoord dat ik hem zo boos maakte… (Ik vroeg om zijn sokken aan te doen…)
Als ik ze zo op foto zie dan vraag ik me af waarom ik er toch vaak zo boos op ben.
Maar vergis u niet, deze twee schavuiten lijden aan een ernstige selectieve doofheid, doen over het algemeen hun zin, en er komt de grootste onzin uit. De oudste is verder ook nog totaal niet in staat om zijn eigen aandeel te zien en krijgt snel woedeuitbarstingetjes waarbij hij met een heel hoog stemmetje begint te praten. De andere lult en mompelt maar door, trekt zich eigenlijk van niks iets aan.
Ik ben gelukkig niet de enige die er soms moeite mee heeft. Want anders zou ik serieus aan mezelf beginnen twijfelen.
Oh wacht, dat doe ik ook. Eeuwig twijfelen…
Ysabje 
Zoooooo herkenbaar. Helaas 😦
Hoe heerlijk herkenbaar 😉
“(Ik vroeg om zijn sokken aan te doen…)” – niet herkenbaar voor deze kinderloze maar hahaha (toch achteraf)! Ze zien er zo heerlijk onbezorgd uit. Prachtige foto’s!
LOL, ik hou mijn hart vast voor als ik er ooit zelf aan begin, maar die smoeltjes, dat is je erfenis, prachtig toch, die kids!
Ook ik ben opgelucht door de herkenbaarheid. Mijn zonen zijn tieners ondertussen. Die krijgen mij tot huilens toe kwaad, die twee, elke dag zo ongeveer. En daarna wordt ik opgetild en platgeknuffeld en kan ik er weer tegen.