De Wortel van het Zelfbewustzijn

Toen ik daarstraks in de keuken stond – zoals vrijwel iedere dag – plofte er weer eens een stukje zelfbewustzijn op mijn aanrecht neer. Ik stond met mijn rug naar de living, aan de snijplank – een ajuintje sudderde al in de pan – wortelen te snijden. Nu moet je weten dat wortelen snijden niet mijn favoriete bezigheid is. Ik kook sowieso al niet bijster graag en het enthousiasme van de hobbykoks onder ons is mij waarlijk vreemd. Ik zou bovendien nòòit in een restaurant willen werken. Ik vind koken an sich al behoorlijk vervelend, en dan het idee dat ik het zelf nog niet mag opeten, vind ik helemaal een ondraaglijk. Ik kook occasioneel wel eens voor mensen die op bezoek komen. Dat doe ik met veel plezier en warmte, dàt wel. Mensen die komen eten vind ik fijn. Gezellig, samen, sociaal. Én lekker eten. Maar dat koken altijd! Pfft. Iedere dag opnieuw! Nee, ik ben geen grote fan. Het dagelijks opnieuw bedenken van maaltijden vind ik ware sisyfusarbeid. Dat alleen is al één van de kwellingen des levens. Bovendien ben ik een moeder. En moeders zetten hun kroost best gezonde, en (di)verse voeding voor. De mondjes moeten gevoed. Ik kom er dus niet onderuit.

Ik kan erover klagen, maar dat helpt niet. En gelukkig ben ik ook voorzien van een geweldig vermogen tot relativeren van ’s levens nadelen. Ik zet me daar nogal gemakkelijk overheen. Maar soms overvalt het mij met iets meer gewicht. Het inzicht komt meestal bij het in blokjes snijden van wortelen…

Wortelen. Het zijn vaak de wortelen. Kleine oranje dingen die mij van het gewone leven ineens naar een metaniveau van zelfbewustzijn kunnen projecteren. Wortelsnijden kan voor mij een poort zijn naar een soort van negatief spiritueel ontwaken. Ik zie mezelf dan opeens staan. Voor de achtduizendste keer sta ik wortelen te snijden. Ik hoor het mes op de snijplank. Daarnaast al een geschilde stapel nog in blokjes te snijden wortels. Ze zijn altijd een beetje te hard. En als ik ze niet fijn genoeg snijd duurt het eeuwig om ze gaar te stoven. En ze komen ook bijna altijd in groep. Bendevorming is het.

Versta me niet verkeerd; ik vind wortelen heerlijk. Ze zijn gezond. Goedkoop. Goed voor de ogen. Goed voor de lijn. Knapperig. Divers. Interessant. Ik ben een fan van wortelen! Maar dus niet van wortelsnijden. Ik heb al eens halverwege het snijden van wortelen geroepen: ‘Ik stop ermee! Ik ben het beu!’ De wortelen toen rauw aan de kinderen gegeven en het gerecht met maar de helft van de wortelen gemaakt. Gelukkig koken manlief en ik vaak samen. Als de wortelweerstand komt opzetten dan roep ik hem al: ‘Schat. Gij moet de wortelen doen. Ik kan ze niet aan.’ Hij weet dat ondertussen.

Daarstraks was het dus weer van dat. De kinderen speelden, giechelden, maakten rommel in de living. Mijn man was niet in de buurt. En mijn wortelblokjes werden steeds groter en groffer. Ik voelde dat ik boos zou worden. Op de kinderen vooral. Het was immers voor hen, dat ik weer bovenmenselijke inspanning stond te leveren, deze strijd met de snijplank… En ze maakten absoluut veel te veel rommel, dat hoorde ik aan het aantal decibels dat ze produceerden. En ook omdat ik speciale moederzintuigen heb. Wij moeders moeten echt niet kijken om te weten hoe erg de graad van destructie achter onze rug is.

Ik riep alvast wat loze dreigementen in hun richting. Niet dat zij die horen, zij hebben een ingebouwde filter, die dat soort boodschappen compleet neutraliseert, maar ik deed het toch maar. Bij wijze van intro. Het gegiechel en geschater ging crescendo. Ze waren zich van mijn aanwezigheid totaal niet bewust. Laat staan van de dreigingen en verwensingen die er boven hun hoofd hingen. Ik propte een kwart wortel in mijn mond. Minder snijwerk. Een schrale troost. Ik voelde de kracht uit me wegstromen. Ik zag mezelf staan; die moeder. Wassen, kuisen, animeren, roepen, begrenzen, aankleden, onderbroeken in de kast leggen en wortels snijden. En zij, zij tollen maar door. En toen kwam het inzicht:

Die twee die hebben een fantastische kindertijd… Ze zullen zich dit àltijd herinneren. Dit nemen ze mee in hun verdere leven. Dit plezier, dit lachen, de onbezorgde vrijheid. Niet omdat ik zo’n geweldige moeder ben (want dat ben ik zeker niet). Niet omdat ik zo goed onderbroeken kan wassen. Niet omdat we zo’n leuke dingen met hen doen. Nee, ze hebben zo’n leuke kindertijd omdat ze elkaar hebben. De vriendschap tussen die twee is uitzonderlijk. Ze maken zelden ruzie, kunnen nooit lang zonder elkaar, maken elkaar zo hard aan het lachen. En als ze samen spelen verdwijnt de hele wereld. Ze spelen zichzelf/elkaar in ‘the zone’. Wat heerlijk om zo’n vriend in huis te hebben…

Die twee monsters hebben dus een superjeugd en ik zit er dus voor geen klap tussen. Ik sta me daar dus uit te sloven met die wortels en zij rollen gierend over de grond, permanent een spoor van vuile glazen, opgefrommeld huiswerk, losse tandpastadopjes, andere vernielingen achter zich latend. De ondankbaren. De gelukkigen. Eigenlijk hebben die een veel te leuke jeugd, bedacht ik mij. Die amuseren zich veel te hard. Ik verliet mijn keuken en ging tussen hen instaan. Ik vertelde het hen: ‘Jullie jeugd is veel te tof. Jullie maken te veel pret. Dat moet stoppen. Vanaf nu is het ‘meer lijden, meer werken, meer huilen en meer pakjes slaag…’ Zij vonden het allemaal prachtig natuurlijk…

En de wortelen? Uitzonderlijk lekker, als zeg ik het zelf…

(Een kleine greep uit de foto's van hun intense broederschap, een relatie van ondertussen al 8 jaar...)

Deze slideshow vereist JavaScript.