Sorry

Even een streepje tijd voor de mensen die mij in het echte leven kennen. Ik wil graag iets uitleggen en me excuseren…

Met het ouder worden leer ik het functioneren van mijn eigen hersenen beter kennen. Ik begin zo stilaan te zien wat voor rare eigenschappen mijn brein heeft. Hoe het werkt, hoe het met informatie omgaat, hoe het leert. Er schort van alles aan dat van mij.

Ik ga ervan uit dat we allemaal onze hersen-rariteiten hebben. De ene ziet details, de ander verdraagt geen lawaai. De één kan schematiseren, de ander helemaal niet. Sommigen gaan in hyperfocus, anderen leren door luisteren. Nu vind ik de meeste van mijn herseneigenschappen wel oké. Dat ik een chaotisch denker ben bijvoorbeeld. Dat ik betere conclusies trek als ik praat. Dat ik moeilijk kan structureren. Dat ik mijn gedachten goed kan afzetten als ik in mijn bed kruip.

Maar één van die eigenschappen zorgt toch voor heel wat gênante misverstanden. Eentje waar niet alleen ik, maar ook anderen, last van kunnen hebben. Misschien geloven jullie mij niet, maar het is wel echt waar.

Ik krijg soms te horen dat ik ‘gewoon geen goedendag zeg’ als ik mensen tegenkom op straat. Ik kan u voorbij lopen, zelfs aankijken, en dan vervolgens passeren alsof u mij koud laat. Wel, dat is dus niet. Het is geen arrogantie, brutaliteit of onvriendelijkheid. Nee, ik zie jullie gewoon niet. Met mijn ogen is niets mis, maar ik vermoed dat het mijn hersenen zijn die mij – en ook jullie – in de steek laten. Het overkomt me echt te vaak dat ik met mijn gezin in de stad ben en dat ik hen niet terugvind tussen de mensen. Ze blijken soms alle drie bijna naast me te staan. Hoofdschuddend. Teleurgesteld. Mijn hersenen registreren hen doodeenvoudig niet. Sventikov, mijn hoogstcharmante echtgenoot, vraagt soms: ‘Ken jij die?’ En ik dan: ‘Wie?’ ‘Awel, de persoon die net naar ons zwaaide…’ Ik weet dan van niks. Ik kijk mensen blijkbaar soms zelfs echt recht in de ogen, zonder ze te zien. Soms zijn we in de stad en ben ik mijn kinderen kwijt. En als ik ze dan terugvind staan ze twee meter verder. Mij uit te lachen.

Ik vermoed dat de stad mijn hersenen heel wat te verwerken geeft. Ik weet dat ik makkelijk ‘overprikkeld’ ben. Te veel lawaai, te veel kleuren, beslissingen nemen, nadenken over dingen, al die dingen samen, dat maakt dat mijn hoofd soms in een soort kortsluiting komt. Blijkbaar is ‘wandelen of fietsen in de stad’ zo inspannend voor mijn hersenen dat ik de functie ‘gezichtsherkenning’ gewoon afzet. Ze zeggen dat het erger is als ik fiets. Maar zelfs bij het wandelen, zou ik dus zelfs mijn beste vrienden voorbijlopen. Het overkomt me vaak, dus het is niet overdreven.

Daarom bij deze: sorry, lieve mensen. Ik doe dat niet expres.

Er zijn echt belachelijk weinig mensen die ik bewust zo zou behandelen. De meeste mensen vind ik nogal tof. Ontmoetingen vind ik bijna altijd fijn. Het heeft dus écht niets te maken met boertigheid. Hoe ongeloofwaardig het soms ook is. Want je denkt: ‘Die heeft mij écht gezien! Ze keek me aan!’ Nee dus. Als je mij ziet, aarzel dan niet, spreek me gewoon aan. Beschouw me maar als een gebrekkige. Het is immers toch een soort sociale blindheid…

Zij die het al meegemaakt hebben met mij, gooi het maar in de comments! Ik heb geen idee wie ik zo al te kort geschoten heb.

Bovenstaande trol is er eentje van Thomas Dambo in de Schorre. Ik denk dat ik hem nu precies wel zou zien als ik hem in de stad tegenkom. 😉