Zomervakantie. Ooit was het een die fase van het jaar waarin de tijd de textuur van honing kreeg. Traag en loom druppelden dagen weg met de geur van zon en de klank van zwaluwen. Altijd flirten met de vage grens tussen hemelse heerlijkheid en kwellende verveling. Flarden van herinneringen. Vlinders vangen in de moestuin van tante Roza. Opblijven om ‘Wedden dat’ nog te zien. Urenlang kaarten met zes jokers teveel. Uit de boom vallen. De vastberadenheid bij de zoektocht naar echte bodemschatten.
Mijn kinderen gaan nu al negen jaar naar school (say what?!) en ze hebben er dus al enkele zomervakanties opzitten. Ik heb geen idee wat er in hun herinneringen zal blijven hangen als onthoudenswaardig; welke beelden zich in hun hoofden zullen branden, en welke gesprekken nog jarenlang zullen blijven nagalmen. Niet alle vakanties hebben dezelfde trilling, maar er blijft wel een eerder algemeen ‘zomervakantie-idee’ over. Sinds ik kinderen heb is het concept van ‘zomervakantie’ weer helemaal op de voorgrond getreden. Menig ouder zal mij hierover bijvallen: een zomervakantie, dat heeft zo zijn uitdagingen. Tenzij je ze op een scouts-, brandweer-, whatever-kamp steekt, of een tuin hebt die groot genoeg is om ze in kwijt te spelen, zijn ze belachelijk veel thuis. Bijna altijd dus. En thuis maken ze meer rommel, meer vuil, meer ruzie en meer pret (wat voor hen wel leuk is, maar niet altijd voor mij.) We hebben natuurlijk ook meer gesprekken, we lachen meer en we doen dingen die misschien het onthouden waard zijn. Enkele van de dingen die de zomer van 2019 enorm vooruit geholpen hebben:
- De reis naar Cornwall natuurlijk, waarvan je het verslag in de voorgaande post kon lezen. Nu al volledig uitgefilterd van alle negatieve ervaringen. Die reis wordt alleen maar beter in de nabeschouwing.
- Klakkebuizen. We hebben bij de kinders de klakkebuis geïntroduceerd. Speelgoed uit een ander tijdperk. Zot gevaarlijk, en onder andere daarom ook zot plezant. Toen ik klein was schoot ik naar de buurjongen aan overkant van de straat. Manlief Sven heeft als kind duizenden pijltjes gedraaid en schoot duidelijk fanatieker en beter dan ik. Sinds de kinderen klakkebuizen hebben, gaan er ook pijldraailessen door bij ons thuis. Want “alles hangt af van de kwaliteit van de pijl.” Er wordt momenteel ook naarstig gezocht naar een Ikea-catalogus, want dat zou “ideaal pijltjespapier” zijn. De kinderen gingen aan de overkant van de straat staan en schoten door het raam. Levensgevaarlijk. Maar dan lollig levensgevaarlijk. Tadeusz schoot van beneden door het raam op de eerste verdieping naar binnen, tegen de lichtschakelaar en het licht ging aan. Sven dook te laat weg en heeft een snee in zijn wang. Boris loopt al een week met een ronde donkerblauwe plek op zijn voorhoofd. Iedereen heeft gelukkig zijn beide ogen nog… We gingen ook al schieten op locatie. Met onze gepersonaliseerde klakkebuizen. Boris had ‘veel kleren’ aangedaan en een beschermbril opgezet. Hij was een gewillig slachtoffer. Sven ontpopte zich als ‘The absolute Master of the klakkebuis.’ De duiven die voor de deur vanuit de boom onze fietsen onderschijten zijn gewaarschuwd!
- Koken. Met Tadeusz (11) was aan het begin van de vakantie afgesproken dat hij een uitdaging voor de vakantie moest kiezen. Hij koos, origineel, voor koken. Afspraak: iedere zaterdag kookt hij. Ik help hem een beetje, maar hij is de chef. Hij kiest zijn menu’s zorgvuldig, gaat er altijd vollenbak voor, en liefst drie gangen. Ik probeer hem te leren de keuken niet te laten ontploffen (letterlijk en figuurlijk), wanneer de olie heet genoeg is om te bakken, hoe hij de mixer moet gebruiken, wat de streepjes op de maatbeker betekenen. Ik snij ook ajuinen, want “dàt kan hij écht niet aan”. Ik ondersteun, maar hij, hij heeft ons al een hele zomer werkelijk verbaasd. Chili con carne, Zuid-Afrikaanse Boboti, krabkoekjes, spinaziestomp met biefstuk en een eitje, ‘whoopie pie’, chocoladetaart, tomaat- crevettes, enzovoort. Wat een goed idee was dat. Ik voorspel dat de tijd die ik er nu in investeer, voor een bevredigend rendement zal zorgen in de nabije toekomst.
- Kibbelen. Hopelijk overschrijft al het bovenstaande de minder fijne herinneringen van deze zomer. Zoals daar zijn: de grijze haren die ik krijg van hun gekibbel. En daaruit volgend: de drooglegging van mijn geduldput. Het geduld was regelmatig helemaal op. Vorige week liep ik weg, midden in een discussie met een zoon, en ben in mijn bed gekropen, zo miserabel werd ik ervan. Ook de zesduizend discussies die we al voerden, hun tegenspraak, de brutale antwoordjes… Maar ach kijk! Het werkt al een beetje. Ik weet al niet meer waar al die discussies en tegenspraakjes over gingen. Bijna al helemaal overschreven met klakkebuizen en lekker eten…
De klakkebuizen:
The master:
De Overkant: 
Munitie:
Buurmeisje-warrior
Oorlogskleuren: 
In beschermkledij, en zie: met pijl onderweg!
Again: the Master
The foodmaker:
Ysabje 