Evenwicht in september

September, da’s een trein.

Als juli een fietstochtje langs het kanaal is, en augustus een rustig kuieren door een grasveldje is, dan is september een trein. Een trein die met veel stoom en kabaal in gang getrokken wordt op 1 september en er dan genadeloos vandoor dendert. De rust en gezelligheid van het in pyjama rondhangen is voorbij. September dat is een schokeffect aan structuur. Zeker met kinderen in je kielzog. Opstaan ’s morgens, brood in huis hebben voor de brooddozen, propere kleren, zwemgerief, turnpantoffels, klasavonden, hobby’s. En ook daarbuiten. Op het werk, onder vrienden, bij familie. Alsof iedereen zijn agenda op hetzelfde moment openklapt en op het septembertreintje stapt.

Ik vind dat best heftig. Na een zomer van rondlummelen mag er wel weer eens iets in beweging komen, maar september kan een beetje overdrijven. Soms voel ik mij een tekenfilmfiguurtje. Zo eentje dat al hard aan het rennen is, maar het blijft ter plaatse en er komt zo’n ronde stofwolk op de plaats van de beentjes. Het is niet makkelijk om in evenwicht te blijven als je van 0 naar 150 km per uur gaat, in vijf seconden.

Omdat ik van nature uit een talent heb om mezelf in een dekentje onevenwicht in te wikkelen, heb ik soms nood aan constructieve oplossingen. Ik ben al in de veertig en blijkbaar wordt een mens dan een beetje wijzer (klein beetje toch). Ik slaag erin om een aantal zaken toe te passen die mij helpen om dat evenwicht te bewaren.

• Ik ga koffie drinken met een vriend of vriendin. Ik heb deze maand al heel wat koffies gedronken. Enige ‘connectie’ met anderen maakt dat ik mezelf niet verlies in verplichtingen en beslommeringen. Ik luister, relativeer, lach, communiceer. Bovendien: koffie is lekker. En vrienden zijn fijn.
• Zwemmen. Ik heb het geluk om op fietsafstand van de zwemvijver in Boekenberg te wonen. Deze wonderbaarlijk groene plas is bijna een volwaardige vakantie. Op een half uurtje. Ik hoop dit jaar het ijsberen opnieuw te kunnen opnemen. Ik hou niet van gewone zwembaden. Ik krijg kou in verwarmd water. Het stinkt er naar chloor en het pikt in mijn ogen. Boekenberg is op 1000 manieren anders. Het water is er koud, maar het maakt me warm van vreugde. Van zodra ik erin zit ben ik blij. Bijna alle zwemmers lachen daar. En tien minuten zwemmen is genoeg. Hoofdje leeg, lijfje blij. Ik schreef me al (terug) in voor de ijsberen. Ik wil een hele winter blij zijn. Hopelijk lukt het.
• Soms eens gewoon op een stoel gaan zitten, naar buiten kijken, een snoepje eten. En me daar niet lastig, schuldig, onrustig door voelen. Doen alsof ik iets heel belangrijks doe. En het is ook belangrijk! U lacht? Er wordt misschien wat smalend gedaan over op een stoel zitten, maar er zijn niet veel mensen die dat kunnen; zo eens tien minuten helemaal niks doen. Zij die lachen moeten dat maar eens doen. En ge moogt geen ‘lijstjes’ maken in uw hoofd. Gewoon zitten.
• Een kind kietelen. Dat werkt ontzettend ontspannend. Maar alleen als het kind ook echt niet tegen kietelen kan. Anders is er geen bal aan.
• Avondeten klaar krijgen op een deftig uur is voor mij een hele uitdaging. Werken tegen de klok! Maar eenmaal dat de wolven al het eetbare van tafel gegeten hebben komt er een adempauze. Om daar optimaal van te genieten kiezen we er soms voor om eventjes met de kinderen buiten te gaan. Een klein toertje. We kochten onlangs een tweedehands eenwieler voor Tadeusz. Dat leek ons wel iets voor hem. Twee keer een half uurtje in het Groen Kwartier en dat kind kan dus eenwieleren! Ik vind dat mindblowing. Ik zou mijn nek breken in zes seconden. Boris ging eens op het waveboard staan dat we ooit van de buurman hadden gekregen en waarvan ik dacht dat het nooit gebruikt zou worden wegens ‘veel te moeilijk’. En wie staat er nu op dat rare skateboard op twee wielen? Nog wat wankel, maar hij staat, hé. En hij rolt. Evenwicht is dus duidelijk niet erfelijk. Want ik heb dat niet, manlief Sventikov heeft het niet, maar zij hebben het dus wel. Of hoort het gewoon bij kinderen en verliezen volwassenen het gaandeweg?

Ik zou september 2019 dan ook willen uitroepen tot de maand van het evenwicht. Omdat het datgene is wat ik in september betracht.

En eigenlijk zit ik ook een beetje op een soort eenwieler, want het is niet simpel om je evenwicht te bewaren op een trein die snel vertrekt. Je vliegt wat heen en weer, je moet je soms even vasthouden. Het is pas als de trein netjes op gang is en aan hoge snelheid door het landschap vliegt, dat het makkelijker is om je evenwicht te bewaren. Maar dan is het al oktober. September is een evenwichtsoefening. Dus eigenlijk ben ik even straf als Boris en Tadeusz op hun rare voertuigen. Pluimpje voor mezelf. Ik ga er in het circus niet ver mee komen, maar ach, daar heb ik toch geen tijd voor…

En mijn geliefd Boekenbergje: