Handjes in de lucht!

Graag zou ik hier beweren dat ik een volleerd stress-tackelaar ben. Dat ik het modern en hedendaags leven met een schalkse glimlach bij de ‘plastron’ tegen de tafel trek. En dat ik als een boss de uitdagingen neerleg met een kickshot vanuit de heup. Maar helaas.

Ik zie mezelf soms wel zo hoor. Als er om zes uur eten op tafel staat dat niet giftig of aangebrand is bijvoorbeeld, dan ben ik al behoorlijk onder de indruk van mezelf. De drie minuten dat er geen was in mijn wasmand ligt, voel ik me al even onoverwinnelijk als die mannen die El Capitan beklommen hebben met niets dan hun blote handen.

‘Hier is Belleke!’ roep ik vrolijk als ik op een zaterdagochtend de living kom ingelopen. Ik combineer dat soms met een pirouette of sla de handen boven mijn hoofd in elkaar zoals een wielrenner die over de meet rijdt. De kinderen, mijn twee stevige jongens van acht en elf, zuchten dan meestal eens diep en kijken nauwelijks op. ‘Hoezo? Zijn jullie dan niet blij om mij terug te zien?’ Het is een beetje een running gag van mezelf. Er wordt dan wat met de ogen gedraaid, en verder gelezen in een of andere dwaze strip. Je ziet dat ik omringd word door liefde, hé. Er zit dan meestal niets anders op dan door te huppelen naar de douche, met wat inzicht onder de arm: Mijn gezin bestaat voor 75% uit mannen. Weten zij veel. Als enige vrouw in dit gezin, ben ik ook de enige die weet aan welk tempo mijn hersenen draaien en welke mentale lasten ik draag. Ik weet al hun onderbroeken liggen; ik kan alle huishoudmachines bedienen; ik ken al de namen van de babysitters. Ik kan van mijn mannelijke gezinsleden niet verwachten dat ze beseffen hoe geweldig het eigenlijk is dat ik ze nog allemaal op een rijtje heb. Ze hebben echt niet door hoe spectaculair straf ik eigenlijk ben.

Ik behoor gewoon niet tot de mensen die een to-do lijstje hebben liggen op hun bureau en daar netjes vinkjes naast zetten als ze iets gedaan hebben. Ik ben degene die het to-lijstje kwijt is. Ik vind het terug drie maanden later, en kom er dan achter dat ik de ene helft gedaan had, en de andere gewoon niet. Ik ben zo iemand die haar sjakosj op de stoep helemaal uitkiepert op zoek naar haar sleutels. Die zitten er wel altijd in, maar het duurt eventjes voor ze uit hun verstopplek komen. Ik ben dat soort mens dat een kledingstuk gaat inruilen, zes verfrommelde bonnetjes uithaalt, maar het juiste niet vindt. En als ik een half uurtje later ergens een koffie bestel, vind ik het bonnetje. Blijkt het gewoon in mijn portefeuille te zitten. Echt top, zo van die rare vermoeiende zelfsabotages. Mijn leven is bovendien ook heel erg vol. Vaak staat mijn agenda boordevol met de meest uiteenlopende zaken. Ik vraag mezelf soms af hoe ik mezelf zo planmatig in de nesten kan werken. Voordien had ik het gevoel dat ik altijd achter de feiten, en mezelf voorbij liep. Stress loerde altijd achter het hoekje. Decompressie was dan noodzakelijk. Hier en daar wat hartkloppingskes. Nu gaat dat de laatste jaren al veel beter, maar sinds enkele dagen is het gamma aan levenscomfortmethodes weer uitgebreid met twee wonderoplossingen die ik graag met jullie deel (misschien onthoud ik ze dan ook beter!):

1. Ik doe gewoon alsof ik het niet druk heb.

Het is zo simpel als het groot is, maar het is een wereld van verschil. Voordien maakte ik mij al druk en zenuwachtig van ’s morgens: ‘Straks dit, straks dat. Ik mag niet vergeten om…’ Als ik niet thuis was, dacht ik al aan thuis. Ik voelde al de druk van de wasmachine, de roep van het te bereiden voedsel, de mails die onbeantwoord lagen te schimmelen in de mailbox. Werk, afspraken… En ondertussen maar crossen in dat verkeer.

Nu doe ik gewoon alsof ik het niet druk heb. En weet je dan wat er gebeurt? Ik heb het niet druk meer! Ik doe wel veel dingen op een dag. Maar veel doen is vaak leuk. Ik merk dat ik veel meer met mijn twee voetjes in het hier en nu blijf. Dat ik beter luister naar gesprekspartners en makkelijker op tijd kom op de volgende afspraak. Ik kies betere groenten in de supermarkt. En ik had eens geen boete in de bib. Succes! Een denkoefening om vast te houden.

2. Ik ga zwemmen in koud water.

Mijn oudste zoon Tadeusz gaat nu met me mee naar Boekenberg om daar te ijsberen. Het ijsbeerseizoen is nog maar net begonnen, maar het water is fris en wonderlijk. Het zwemmen zelf duurt misschien vijf minuten, maar we lachen! In dat water lacht iedereen. We zijn allemaal blij. In het koude water is er geen stress, zijn er geen zorgen, geen afspraken, geen rekeningen en geen to-do lijstjes. Alleen libellen, eenden, blaadjes die op je neus dwarrelen, een reiger op de oever en glashelder water. Je kan niet denken aan dingen daarbuiten. Daarvoor is het een beetje te koud. In Boekenberg zwem je letterlijk in het ‘hier en nu’… Zo anders dan in een vies chloor-pis-verwarmd zwembad waar je oren gaan galmen, je ogen prikken en je gedachten malen. Ik krijg het koud in verwarmde zwembaden. Van het ijsberen wordt mijn hart warm en mijn hersenen gelukkig.

Ik heb de draad weer opgepakt dankzij zoon Tadeusz. Ik zag hem op het eind van de zomer in dat water springen en ik vond dat ik niet kon achterblijven. Als hij dat deed, moest ik ook weer. Dus ik stopte met nadenken en sprong. En zo kon ik de klik weer maken. En nu zijn we samen dapper. Het is een van de mooiste cadeaus die ik dit jaar kreeg. Ik heb Tadeusz daar al voor bedankt. Dat hij weet wat hij gegeven heeft. Want dat water is een onbetaalbaar cadeau. Niet flauw zijn, gewoon springen. En mijn leven wordt daardoor zoveel beter. Een ingesteldheid om vast te houden.

Ik tackle het moderne leven niet. Ik hobbel achterop. Ik verlies tijd met naar fietssleuteltjes en schoenen te zoeken. Maar sommige dingen doe ik goed. Echt waar. Beter dan anderen zelfs. Ik kan heel goed genieten. Tevreden zijn met mezelf. Dankbaar zijn. Genieten van het uitzicht. En mijn handen de lucht in gooien en roepen: ‘Hier is Belleke!’