Dat we minder boos gaan zijn op elkaar.
Da’s de afspraak.
Heel vaak glijd ik af naar een soort continue staat van kwaadheid. Dan staat mijn voorhoofd in een standaardfrons, en knor ik meer dan ik praat.
Alsof ik al zit te wachten tot ze weer stoute dingen gaan doen. En ik ga er bij voorbaat al van uit dat ze me toch niet horen.
Los van het feit dat ze inderdaad toch nooit naar mij luisteren, en dat ze liefst dingen doen die ik hen verbied, wil ik niet heel hun jeugd een kwaai moeder zijn.
We zijn nu weer twee dagen in de afspraak. Momenteel lukt het me nog. 🙂
De oudste zoon daarentegen vond het daarstraks ongehoord dat ik hem zo boos maakte… (Ik vroeg om zijn sokken aan te doen…)
Als ik ze zo op foto zie dan vraag ik me af waarom ik er toch vaak zo boos op ben.
Maar vergis u niet, deze twee schavuiten lijden aan een ernstige selectieve doofheid, doen over het algemeen hun zin, en er komt de grootste onzin uit. De oudste is verder ook nog totaal niet in staat om zijn eigen aandeel te zien en krijgt snel woedeuitbarstingetjes waarbij hij met een heel hoog stemmetje begint te praten. De andere lult en mompelt maar door, trekt zich eigenlijk van niks iets aan.
Ik ben gelukkig niet de enige die er soms moeite mee heeft. Want anders zou ik serieus aan mezelf beginnen twijfelen.
Ze houden mij niet meer voor de zot. Ik weet alles al.
Van dat paard, de snoep, de brieven. Ik weet het allemaal…
Ik heb het helemaal uitgedokterd hoe hij binnenkomen zal.
En dat zal ik bewijzen ook. Ik blijf gewoon wakker dan.’
In Berchem kwam hij aan met het vliegtuig.
Hij zei dat er geen stoute kinderen waren.
Ze wachtten geduldig in de regen. Ik kreeg een snoepje in mijn oog. Tadeusz verzamelde een kilo snoep. Boris at een appel…
Ik hoorde van een kleutertje, dat een drumstel wilde van de Sint. Hij was zo slim om alleen maar dat op zijn lijstje te zetten…
Nu vraagt zijn moeder een tuinhuisje aan de Kerstman…
’t Is misschien wel laat om nog over de Sint te spreken, maar ik loop wat achter met mijn posts…
‘Allebei enig kind?! Ah, egoïstjes dus…’
Het was een grapje dat zowel bij Sventikov als bij mij even bezinktijd nodig had. We lachten. Maar vooral omdat het de waarheid was.
We hadden nog geen kinderen. We stonden in Simferopol in Oekraïne, en ik had twee uur voordien met mijn wagen een soort van openbaar vervoerbus geramd. De chauffeur van de bus bleek toch de kwaadste niet toen hij die blonde griet zag staan bleiten aan haar autowrak. We werden uiteindelijk vrienden. Vova en wij.
Sven en ik gingen misschien wel kinderen kopen, maar toen was het allemaal nog ver van ons bed.
Los van alle verhalen die aan die Oekraïense historie nog vasthangen was Vova’s grapje over egoïsten een bepalende factor. Boris werd geboren in 2010, maar de beslissing viel dus al in 2005. In Simferopol.
We wilden van onze eerstgeborene, Tadeusz, een kind maken dat buiten zichzelf kon denken. Weten wat het is om te delen, om samen te zijn, om een unieke relatie te hebben met een broer of een zus. Er is niks mis met enige kinderen, vind ik, maar we wilden graag ons persoonlijke egoïsme doorbreken. Het zinnetje van Vova was blijven hangen. Bovendien leek het ons ook wel handig. Dat ze samen konden spelen, elkaar bezighouden.
Tegenwoordig ben ik vaak bezig met de impact voor Boris. Ik dacht vroeger altijd na over het effect op mijn eerstgeborene. Het is pas bij de komst van Boris dat ik me in zijn positie kon verplaatsen. Het kleinebroerzijn heeft een fundamentele impact op zijn karakter.
– Hij zegt dingen die zijn broer zegt, ook al begrijpt ie er de ballen van. Hoeveel verhalen ik hoor die zijn broer dertien seconden ervoor ook heeft verteld, dat wil je niet weten. En kwaad zijn als je dan niet goed luistert…
– Hij doet zich stoerder, sterker, en franker voor als zijn broer in de buurt is. Zijn eigenlijke zachtaardige karakter wordt helemaal verdrukt door de competitie met zijn grote broer. Zoveel flauwekul dat daar uitkomt. En kwaad zijn als je dan niet serieus luistert.
– Hij leert veel dingen sneller (tellen, letters, spelletjes), maar ook veel dingen veel trager (de afstandsbediening van de tv bijvoobeeld. Dat doet zijn broer altijd, de noodzaak om het zelf te kunnen valt weg.).
– Naar het schijnt hebben tweede kinderen niet de stress om van de eerste positie verstoten te worden en gaan ze daarom wat zorgelozer en creatiever om met de regels. Zo voelt het voor mij althans ook!
En ik moet nog vaak denken aan dat wedstrijdje op de trap, een half jaar geleden, waarbij Boris voorbij gestoken wordt door zijn grote broer. Hij begon te wenen, liet zijn schoudertjes hangen, en zei tegen zichzelf: ‘ik zal altijd de laatste zijn…’
Gelijk opvoeden is onmogelijk.
En toen ik Boris vroeg wat hij van zijn grote broer vond antwoordde hij: ‘Leuk. Hij speelt een spelletje met mij.’
Misschien denk ik er gewoon teveel over na. Hij heeft iemand die een spelletje speelt met hem. en is dat eigenlijk niet hetgeen we allemaal willen?
Die honderd #happydays was op zich niet zo moeilijk, ware het niet dat ik bijna iedere dag de tel kwijt was en daardoor ruim over de honderd foto’s zit, maar met mijn telling nog altijd niet aan honderd ben geraakt.
100 dagen lang wilde ik iedere dag iets instagrammen waar ik blij van werd.
Bleek dat meestal net datgene te zijn waar ik minstens ook wel iedere dag eens boos op was; de kinderen… Kleine nageltjes aan mijn doodskist, kersen op mijn taart, mijn lach en mijn vloek. Hoe vaak ik ook mijn t-shirt zou kunnen opeten van frustratie, ze maken mijn leven toch veel specialer dan het ooit ervoor geweest is…
Tadeusz maakte zijn eigen voetbalboek voor het WK. Een schriftje vol. En hij was zo trots. Niet in het minst jaloers op andere jongens met officiële boeken. Hij lijkt al te beseffen dat ‘eigenheid’ en ‘originaliteit’ na te streven waarden zijn. *♥*
Van het weer werd ik de laatste weken ook wel behoorlijk blij.
Bijna drie kwartier. In de gietende regen. We kregen er niet genoeg van. Zwaaien naar het verkeer vanop de brug maakt van mij even weer een klein kind. Het besef dat je invloed hebt op die schijnbaar doodse stroom van verkeer. De toeters en bellen die er op vrachtwagens staan! Je daardoor laten verrassen, telkens weer. Speciaal voor ons. Omdat wij wat staan te zwaaien. Heerlijk. Beter dan de Sinksenfoor.
Wij voeden soms heel wat monden aan tafel. Al goed dat we kleine bordjes hebben voor al die pluchen vrienden…
Hier Boris in de bib; luttele momenten voor hij met àl zijn energie ‘in het bos daar staat een huisje’ begon te brullen. Gênant soms. Een beetje maar…
Van vandaag: een kogeldistel. Makes me happy! Geeft bijna echt licht…
’s Ochtends wakker worden en dit bij op je bed vinden. En je vervolgens direct zorgen maken over de stiften in je bed. En of je die strepen er nog gaat uitkrijgen in de was…
En dat zijn dan alleen nog maar de kleine dingen waar ik blij van word. Ik heb dan ook nog een heleboel grote dingen om blij van te worden…
Als je de andere 93 (of wat meer) foto’s wil zien verwijs ik je door naar mijn instagramaccountje. Zoeken naar ysabje.
Zand en zee maakt hen tot schuppers, bouwers, vikingen, pootjebaders, grachtengravers. Ze praten met de zee. Als volwassenen ondereen. Zij begrijpen elkaar.
Het zand roept hen. Ze kunnen niet van elkaar afblijven. Er was zelfs een fase waarin Boris het zand opat.
Wat zeker is: aan het strand worden het allemaal helden. En ze spreken een universele tijdloze taal daar…
De foto’s zijn van de paasvakantie. Het was verdorie koud toen. Maar de lokroep van zand tussen de tenen bleek sterker…
Ik vind dat ik toffe kinderen heb. Op zich. Hanteerbaar, lief, grappig.
Maar zet ze samen en er gebeurt iets vreemds. Het is een beetje als een chemische verbinding. 1 + 1 is niet gelijk aan 2. Eerder 5,65789.
Het ontstaat onmiddellijk als je de twee samenvoegt; een soort van luidruchtig tweekoppig monster met een explosief hart, een interne strijd en een destructief karakter. En de koppen zijn louter op elkaar gericht. Het geduw, getrek, geren, gespeel, gekakel is vaak oorverdovend.
Ik vind dat een van de moeilijkste dingen van meer dan een kind hebben. Het ‘samenspel’ tussen die twee. Ze horen mij niet meer, ze zien mij niet meer, ze bedenken samen de meest foute plannetjes, en ze jutten elkaar op. Het is een vaste structuur.
Het begint meestal met een ‘Kom we gaan…’ Dat kan van alles zijn. Een kamp bouwen, spion spelen, piratenschip bouwen, krokodillen vangen. Kortom, allemaal levensnoodzakelijke acties.
Ik maak dan meestal al een paar opmerkingen. ‘Laat het meubilair staan,’ bijvoorbeeld. Of ‘Breek die tafelpoot niet af.’ ‘Voer je broer geen sokken.’
Maar eigenlijk is het kalf daar al ergens verdronken.
Dekens worden over de grond gesleept, dozen worden uitgekapt, zakken worden volgepropt. Even later wordt er wel een klap gegeven. Want ze willen allebei nu – op dit eigenste moment – dat ene legoblokje vasthouden. De ene praat, de andere wilt dat niet. Ik maak mij druk, kan mezelf niet meer horen denken. Een lichte stemverheffing is op dat punt al niet uitgesloten. Een kleine waarschuwing. Mogelijks een dreigementje al. Soms gaat het dan even beter, maar in veel gevallen leidt het tot een boze mama, speelgoed dat afgepakt wordt, minstens één wenend kind, een rommelig huis, en gespannen zenuwen.
Het gebeurt snel, die voorwaardelijke en/of dreigende opvoeding.
Als jullie nu dit, dan krijgen jullie straks dat.
Als jullie nu niet zus, dan straks ook geen zo.
Als jullie niet onmiddellijk… ! Dan… !
Maar ook:
Willen jullie straks patatie? Dan moeten jullie nu wel patata…
Vinden jullie het leuk als ik boos wordt? Zouden jullie nu dan niet rap…
Vaak zijn het de beloningen die kinderen iets laten doen. De belonende opvoeding. Voor iedere inspanning een beloning verdienen.
Zo wil ik ze niet grootbrengen. Echt niet.
Als de interactie tussen mijn twee jongens weer eens tot het tweekoppig monster leidt, dan ben ik vaak een moeder die ik niet wil zijn. Omdat ik zo snel niks beters kan bedenken gooi ik er maar een voorwaarde of een beloning tussen. De cumulatie van hun samengevoegde energie verrast mij telkens weer en het dwingt mij tot meer nadenken over mijn moederschap. Maar ik heb niet zoveel constructieve wapens tegen tweekoppige monsters. En ik heb geen handleiding ‘hoe tem ik monsters’ gekregen.
Ik zet ze dan maar uit elkaar. Eentje boven, eentje beneden. Werkt eigenlijk altijd.
Dan heb ik gewoon eventjes twee aparte kindjes. 1 + 1 is dan wel eventjes 2. Of gewoon naar buiten. Daar weergalmen hun stemmetjes niet zo tegen de binnenkant van mijn schedel.
En als ze nadien weer samenkomen of binnenkomen, kunnen ze hun wilde fantasieën weer opnieuw laten doorgroeien tot dit soort situaties.
Plezant hoor, twee kindjes.
Hoe doen jullie dat eigenlijk, met twee jongens?
Of hoe deden jullie moeders/vaders dat?
We zijn een volk van zelfsturende trucjes geworden.
Voor een gestructureerder leven → Tien tips!
Voor een plezanter werknemersschap → Vijftien do’s en don’ts!
Voor een mooiere lijn → In zes stappen!
Meestal niet, maar in enkele sporadische gevallen ben ik helemaal mee.
Bij #100happydays post je 100 dagen lang iets waar je blij van wordt.
Beetje stilstaan bij je leven, beetje rondkijken, genieten van je uitzicht, en dankbaar zijn voor wat je hebt.
In willekeurige volgorde een greep uit mijn happydays-instagrammetjes:
Ik mag er iedere dag dan wel op vloeken, me er druk in maken, en er kwaad op zijn, meestal zijn het toch de kinderen die me blij maken. Na een veertiental dagen op instagram mee te doen aan de #100happydays-uitdaging zie ik die twee schavuiten toch vaak opduiken. Ik begin ondertussen zelfs al te zoeken naar andere dingen waar ik blij van word, want het kan niet zijn dat zij de enige vreugde in mijn leven uitmaken.
Gelukkig blijken er nog tal van andere zaken te zijn ook! (Oef!)
Dag 11: Tadeusz kan nog niet schrijven. Hij tekent af en toe wat letters na. En kwaad dat ie wordt als je daar minzaam mee lacht…
Dag 13: Ze voelen zich momenteel nog zo on top of the world. Die nietsvermoedende heerlijke onbevangenheid.
Dag 10: Het belang van giraffen. Onderschat nooit de impact van zijn ‘lieve girafje’ op de dag.
Dag 16: Dat wat afbladdert, en waar de tijd aan knaagt, dat krijgt mijn hart:
Dag 6: Beetje dobberen op de vuilste balletjes van het noordelijk halfrond. Als ze dit overleven dan zijn ze goed voor de volgende zes griepepidemieën ook:
Dag 15: Nog zo klein (zes jaar) en dat stijgt zonder verpinken naar ongekende hoogtes. Ontroerend vind ik dat:
Dag 14: Antwerpen heeft zo zijn specialiteiten. Hordefietsen is een nieuwe discipline in de wielrennen.
Dag 17: Soms is het gewoon iets roze dat mijn dag kleurt:
Dag 18: Vaak wil ik ze gewoon de nek omwringen, maar als ze daar dan staan…
