(Er is bij wordpress blijkbaar iets serieus mis met de foto’s. Ik hoop dat u verschillende foto’s ziet als u dit leest en niet telkens dezelfde foto onder elkaar. Anders zijn ze bij wordpress de draad toch wat kwijt…)
Met Bowa – de dienst waar ik werk – is er een jaarlijkse traditie: de zomerdag; een dag doorbrengen met de collega’s waarbij we ons zo goed mogelijk amuseren en met een minimum aan budget zo tot elkaar komen dat we de rest van het werkjaar als een geoliede machine kunnen samenwerken. We zijn daar goed in. Vooral in dat amuseren. Ook dit jaar was het weer erg leuk. Ik maakte een berg foto’s van allemaal mensen die het nu in hun broek doen van de schrik dat ik de zotste foto’s op mijn blog zal gooien. Want rare gezichten trekken dat kunnen we wel bij Bowa. We hebben eigenlijk wel iets weg van de freggels. Of de muppetshow. Maar ik moet u teleurstellen: ik wil morgenochtend nog vriendelijk begroet worden.
Maar om toch een beetje een idee te geven krijgt u onderstaande fotootjes:
We zaten in een prachtige omgeving in Tongerlo in een buitenverblijf via via. Heel tof allemaal. Bovendien regende het niet en we waren in een opperbeste stemming.
We bezochten de mooi verzorgde abdij van Tongerlo waar we een fotozoektocht voor tienjarigen met moeite opgelost kregen en waar ik griezelig misvormde Christus ontwaarde:
Waar pottenbakkers moesten uitrusten van het zware werk:
De schrik voor regen gaf sommige collega’s elegant geplaatste accenten:
Viervoeter Bink bleef de hele dag opletten dat er geen van de freggeltjes ontsnapte.
We trokken naar de speeltuin voor enkele groepsfoto’s. Behalve de groepsfoto’s haalden sommigen hun hart eens op aan een ingehouden schommelmoment.
Nadien kregen we in het sprookjesbos nog wat opdrachtjes en wees gids Wim ons fijntjes op de wegbewijzering:
Op de asberg moesten we een parcour voor een bal uitgraven. Het was een moeilijke taak, maar we deden dat glansrijk. Als een heus team. We waren in onze nopjes.
Maar het beste moest nog komen. Toen we terug in het buitenverblijf waren ontdekten we de ware hemel op aarde: de hoogteschommel. Onschuldig ogend kinderspeelgoed, maar het voelde als een pretparkattractie. Daarop schommelen zonder glimlach of kreet is onmogelijk. (Je ziet aan die beentjes hoe enthousiast ze eigenlijk wel is):
We barbecueden, we keuvelden en we geraakten Antwerpen terug binnen zonder een spatje file. (Ondanks ongelukken en monsterfiles allover!)
Soms kan werken ook plezant zijn…
