De uitputtingsmachine

Bijna twee jaar geleden baarde ik mijn eigen uitputtingsmachine. Ik noemde deze uitvinding ‘Tadeusz’. Ik zou zo een prijs winnen bij het uitvinderssalon. Deze gesofisticeerde uitputtingsmachine is op velerlei manieren bijzonder effectief: omdat het mechaniekje veel onderhoud en verzorging vraagt, werkt het al voor het zelfs maar opstaat! Gewoon al de brandstof bijvullen, het smeren en het properhouden zijn al noemenswaardig. Maar als het ding begint te doen waar het voor gemaakt is, dan zijn de poppen pas echt aan het dansen. De uitputting is altijd òf aanwezig òf vlakbij.

Een sterke motor, heel wat paardenkracht, en veel decibels.
Soms moet ik al uitrusten voor ik buitenstap. Probeer zo’n weglopend en wriemelend ding maar eens van muts en jas te voorzien. Dan ook nog al het onderhoudsmateriaal (luiers, reservekleding, vochtige doekjes…) niet vergeten. En de kar om het apparaat in te vervoeren. Hoewel het natuurlijk doelgerichter is als je het gewoon laat rondrennen.
Nu het minder koud is moeten de handschoenen niet meer aan. Een spijtige zaak want die leverden altijd een extra graadje uitputting op.

Maar het best werkt deze machine toch als het donker is. Op dit eigenste moment, het is bijna middernacht, luister ik naar uitbundig gezang op speciale toonhoogte. Met de zelfzekerheid van Frank Sinatra en de emoties van Jacques Brel zingt hij ‘Hi-hi-hi! ha-ha-ha! dom-tom-tom…’ (‘ik stond erbij en ik keek ernaar’ is nog te moeilijk, denk ik). Hij is bezig van acht uur. Soms is het geen zingen, maar krijsen. Variatie is een van zijn sterke aspecten.

Ik weet dat – op het ogenblik van het ter bedde gaan – een ijselijk geween mij van de slaap zal behoeden. Gelukkig is deze uitputtingsmachine goed afgesteld en zijn de intervallen in het systeem zo geprogrameerd dat er op cruciale momenten ingegrepen wordt. Enkele seconden nadat ik indommel bijvoorbeeld. Of bij het aanbreken van de diepe slaap. En toch minstens om het uur. En zelfs dan weet dit machientje nog een stapje verder te gaan: om drie uur ’s nachts dwingt het mij bijvoorbeeld om op handen en voeten in het donker op zoek te gaan naar een tutje. Wat praktisch onvindbaar is natuurlijk. Anders zou het maar een slappe uitputtuingsmachine zijn. Niet?

Een ander slimmigheidje van dit toestel is het gewicht. Met zijn vijftien kilo onderhoudt het de fysieke uitputting. Je rent er een hele dag achteraan en als je het te pakken hebt is er de lichamelijke beproeving, de armspieren worden niet vergeten tijdens het proces.

Maar het meest effectief van deze sublieme uitputtingsmachine is misschien wel het ongebreidelde enthousiasme. Gewoon al dat vinnige smoeltje en ik word al moe.
Maar ook altijd zo blij. Zo ongelofelijk blij…