Pljoesjkin stelt tentoon!

Onze winkel is open vanaf april. We hadden een fijne, maar stille start. Een officieel openingsfeest is er nog niet geweest.

Maar ondertussen is er bij Pljoesjkin wel al veel gebeurd en zijn er veel nieuwe ideeën, contacten en plannen gekomen. Behalve mooie spullen verkopen willen we ook dat ons winkeltje een creatief draaischijfje kan worden voor de buurt. We willen kruisbestuiving tussen alle inspirerende mensen rondom ons.

Daarom hebben we besloten dat we komend weekend een blitz-expo organiseren! We halen onze winkel leeg en exposeren werk van twee geweldige kunstenaars uit de buurt. We veranderen voor een weekend in een galerij.

De inspirerende mensen die Pljoesjkin komen opluisteren zijn:
– Beatrijs Lombaerts, papierkunstenares met een prachtig oeuvre, en
– Caroline De Ryck van Zilver-Linde, juweelontwerpster en creatieve duizendpoot.

Nu vrijdag 25 september is de vernissage, om 20u.
Zaterdag en zondagmiddag zijn de werken nog te bezichtigen van 13u tot 17u.
Maar daarna zijn de kansen verkeken om alle werken samen te zien bij Pljoesjkin.

Vanaf dan kan je gewoon weer terecht op onze vaste openingsuren (di do za 13u – 17u) of op afspraak.

Kom dus gerust af vrijdag!

Pljoesjkin
Boomgaardstraat 260
2600 Berchem
03/345 21 75
0498/72 06 60
http://www.pljoesjkin.be
http://www.facebook.com/pljoesjkin

Pljoesjkin online!

We wilden eerst graag een webwinkel worden.
Maar we hadden opeens toch een écht winkeltje.
En zo’n site boetseren dat bleek niet zo makkelijk als verhoopt.

Maar hij is er wel nu.
Nog een beetje leeg, maar stilaan zou ie moeten vollopen.
Wat vinden jullie?
Als er dingen zijn die storen, laat het dan aub weten. Misschien lukt het ons om het te veranderen 🙂

http://www.pljoesjkin.be

Extra punten voor de bonuskaart

‘JA LAAT MIJ DAN MAAR ACHTER! IK GA AL NIET MEER MEE!’
Het gepiep van de kassascanners stokte even. Het werd eventjes, heel eventjes, wat stiller rondom me.
Ik zuchtte.
Albert Hein, drukste moment, na een dag rondhossen en stressen, nog snel langs de Albert Hein met de jongens, ter plaatse effe snel een menu bedenken. Snel. Snel dus.
‘IK GA WEG! IK GA NU DUS ECHT WEG!’
Mijn zevenjarige beende weer weg. Langs de youghurtrayon en de boter. Uit het zicht.
De vierjarige zegt: ‘Ik ben heel braaf hé mama!’
Grauw probeer ik hem toe te lachen.
Terwijl ik de ajuinen zoek heb ik spijt van mijn loze opmerkingen. Ik had gezegd dat ik zijn wegloopgedrag zo beu was dat ik hem de volgende keer wel zou achterlaten. Het resultaat staat hierboven. Dwaze, niet verwezenlijkbare dreigementen. Op het moment dat ik dat soort uitspraken doe weet ik al hoe fout ze zijn. Maar snel en ad rem deftige dreigementen op crisismomenten bedenken blijkt niet bij mijn topkwaliteit. Nerveus, hormonaal, gehaast, moe. Een cocktail van omstandigheden die niet bijdragen tot geduldig boeddhistisch moederschap. Allee, bij mij toch niet…
Ik zie opeens een kans om de zevenjarige aan zijn T-shirt vast te grabbelen terwijl hij mij voorbijwandelt.
‘En nu is het écht gedaan. Jij mag even daar gaan staan, aan het onthaal! Daar! Bij die blauwe madam!’
Ik duw hem naar het onthaal, terwijl ik hem stevig vasthoud aan zijn arm. ‘Auw!’ roept hij dramatisch.
Mijn toekomstige zenuwinzinking nadert met rasse schreden.
Ik probeer mijn gezicht vervolgens weer in een iet of wat vriendelijke plooi te trekken want ik moet de kassierster nog trotseren. Niet mijn favoriete maskertje vandaag.
’t Is aan ons. ‘Goedendag mevrouw. Bonuskaartje?’
‘Nee, geen kaart…’ groene glimlach.
PIEWIEWIEWIEWIEW!
Een alarmpje… Iedereen kijkt op. Ik ook. Zoonlief van zeven hangt met één been aan een toegangspoortje en laat daardoor het alarmpje afgaan.
De zenuwinzinking is nu gearriveerd. Vollenbak.
Maar de Albert Hein is nog niet weg. Alles is er nog. Drukte, kassiersters, een te betalen rekening, een vierjarige die wortels staat te aaien en een zevenjarige die bevrijd wordt door een securityman uit een hekje met een alarm erin…

Nu zijn we twee weken verder. Nù mag ermee gelachen worden…
Het was een hoogtepunt. Meestal laten we de ambiance achterwege als we naar de supermarkt gaan.
Ik hou me dan maar vast aan ‘Andere moeders doen ook maar wat…’ en de wetenschap dat het na een paar dagen meestal betert.

En ondertussen zorgen die twee wel voor leven in de brouwerij…

De afspraak

Dat we minder boos gaan zijn op elkaar.
Da’s de afspraak.
Heel vaak glijd ik af naar een soort continue staat van kwaadheid. Dan staat mijn voorhoofd in een standaardfrons, en knor ik meer dan ik praat.
Alsof ik al zit te wachten tot ze weer stoute dingen gaan doen. En ik ga er bij voorbaat al van uit dat ze me toch niet horen.
Los van het feit dat ze inderdaad toch nooit naar mij luisteren, en dat ze liefst dingen doen die ik hen verbied, wil ik niet heel hun jeugd een kwaai moeder zijn.
We zijn nu weer twee dagen in de afspraak. Momenteel lukt het me nog. 🙂
De oudste zoon daarentegen vond het daarstraks ongehoord dat ik hem zo boos maakte… (Ik vroeg om zijn sokken aan te doen…)

Als ik ze zo op foto zie dan vraag ik me af waarom ik er toch vaak zo boos op ben.
Maar vergis u niet, deze twee schavuiten lijden aan een ernstige selectieve doofheid, doen over het algemeen hun zin, en er komt de grootste onzin uit. De oudste is verder ook nog totaal niet in staat om zijn eigen aandeel te zien en krijgt snel woedeuitbarstingetjes waarbij hij met een heel hoog stemmetje begint te praten. De andere lult en mompelt maar door, trekt zich eigenlijk van niks iets aan.
Ik ben gelukkig niet de enige die er soms moeite mee heeft. Want anders zou ik serieus aan mezelf beginnen twijfelen.

Oh wacht, dat doe ik ook. Eeuwig twijfelen…

Pljoesjkin

De voornaamste reden van mijn zwijgen hier is dat ik mij het afgelopen jaar heb bezig gehouden met het openen van een zaak.
Sinds 2 april is het dan ook een feit:
Pljoesjkin is er!
Veel stof, veel gerommel, kopzorgen. Maar we zijn er wel geraakt.

De naam Pljoesjkin komt uit het boek Dode Zielen van Gogol. Daarin is Pljoesjkin een personage dat dwangmatig en verwoed verzamelt. Ik heb dat jaren gedaan. Schoon dingen verzameld. Ben blij dat er nu weer wat schot in de zaak komt. Wat ademruimte…

Ik ben zot van schoon dingen. Authentieke dingen. En dat is dan ook wat wij willen verkopen. Spullen die een leven hebben. Spullen met een ‘hoek af’. Zo heb ik het graag. Tegenwoordig moet alles altijd zo glad, zo perfect zijn. Ik vind dat vaak wat griezelig. Ik ben niet perfect. Ik wil dat niet zijn. Van mij is ook een hoek af… En zo wil ik mijn spullen ook.
Onze spullen zijn een soort reizigers. Ze reizen door de tijd en ruimte. Wij zijn maar een rangeerstation, en het is een eer dat ze bij ons even willen stoppen…

Nu maar hopen dat de winkel wat blijft draaien!

Pljoesjkin

Boomgaardstraat 260

2600 Berchem 

0498720660

Ode aan het geklungel

Struikelend baan ik mij een weg door het leven.
Bang om niet graag gezien te worden.
Bang om een slechte moeder te zijn.
Bang om financieel niet rond te komen.
Stommigheden die er uit mijn mond rollen.

Een van de dingen die ik in mijn blogstilte geleerd heb is: Als ik niet blog, dan blijft er teveel prut rondbazelen in mijn hoofd, zonder dat het wegkan.
Als ik mijn geklungel in het leven mag delen hier op de blog, mijn angsten en mijn twijfels, dan lijkt het allemaal minder erg.

Allemaal wat meer durven zeggen hoe bang we soms zijn, hoe dwaas we soms doen, hoe onperfect we zijn, en de wereld wordt een leukere plek.
Beschouw mijn terugkeer in blogland dus maar als een ode aan het geklungel, een noodzaak om de schijn te laten varen en weer wat stof te happen. Want, frankly, ik ben gelukkiger dan.

Om dat te illustreren toon ik graag het korte filmpje van mijn jongste zoon. Door naar zijn geklungel te kijken, besef ik pas echt wat voor een geweldig boogschieter hij is…

Blij om terug te zijn!

De Sint kwam met het vliegtuig.

‘Wij zijn de mannen.
Wij wachten op de Sint.

Ze houden mij niet meer voor de zot. Ik weet alles al.
Van dat paard, de snoep, de brieven. Ik weet het allemaal…
Ik heb het helemaal uitgedokterd hoe hij binnenkomen zal.
En dat zal ik bewijzen ook. Ik blijf gewoon wakker dan.’

In Berchem kwam hij aan met het vliegtuig.
Hij zei dat er geen stoute kinderen waren.
Ze wachtten geduldig in de regen. Ik kreeg een snoepje in mijn oog. Tadeusz verzamelde een kilo snoep. Boris at een appel…

Ik hoorde van een kleutertje, dat een drumstel wilde van de Sint. Hij was zo slim om alleen maar dat op zijn lijstje te zetten…
Nu vraagt zijn moeder een tuinhuisje aan de Kerstman…

’t Is misschien wel laat om nog over de Sint te spreken, maar ik loop wat achter met mijn posts…