Betrapt volk

Toen ik deze avond in een vergadering zat geraakte ik – al luisterend (ik was dus wel aan het opletten) – gefascineerd door de vloer. Het was immers een vloer met honderd werelden erin en duizend wezens. Een vloer van mijn jeugd. ‘Levende’ tegels. De figuren erin riepen, liepen, lachten en dansten. Net zoals het behangpapier bij mijn tante Roza. Vijfentwintig jaar geleden. En de ballatum in het toilet bij de bobonne.
Kinderen zien overal verhalen. Ik had toen nog tijd om op zonder stress op bed te liggen, op mijn nagels te bijten en ondertussen te verdwalen in het behangpapier. Al die figuurtjes bestonden enkel in mijn verbeelding. En als ik wegkeek, stopten ze met bestaan. Ik vergat ze terwijl ik ervan wegliep. Niemand meer om ze te herkennen. Niemand om hen te bedenken. Bij tante Roza stierven de figuurtjes in het bloemetjesbehang met de laatste zomer die ik er doorbracht. Ik was toen tien of zo.

In de vergadering deze avond zag ik ze daar liggen. In steen en bijna onzichtbaar. De figuurtjes uit mijn jeugd. Met duizenden waren ze. Ik besloot de bewoners van één enkele tegel mee te nemen naar huis. En ze aan jullie te tonen. Of toch enkelen. Want ze zijn met veel te veel. Jullie zien er ongewtijfeld ook nog honderd van dit toevallig ontstane volk. Tegeltjes met een bevolking naar keuze.

Deze slideshow vereist JavaScript.