Betrapt volk

Toen ik deze avond in een vergadering zat geraakte ik – al luisterend (ik was dus wel aan het opletten) – gefascineerd door de vloer. Het was immers een vloer met honderd werelden erin en duizend wezens. Een vloer van mijn jeugd. ‘Levende’ tegels. De figuren erin riepen, liepen, lachten en dansten. Net zoals het behangpapier bij mijn tante Roza. Vijfentwintig jaar geleden. En de ballatum in het toilet bij de bobonne.
Kinderen zien overal verhalen. Ik had toen nog tijd om op zonder stress op bed te liggen, op mijn nagels te bijten en ondertussen te verdwalen in het behangpapier. Al die figuurtjes bestonden enkel in mijn verbeelding. En als ik wegkeek, stopten ze met bestaan. Ik vergat ze terwijl ik ervan wegliep. Niemand meer om ze te herkennen. Niemand om hen te bedenken. Bij tante Roza stierven de figuurtjes in het bloemetjesbehang met de laatste zomer die ik er doorbracht. Ik was toen tien of zo.

In de vergadering deze avond zag ik ze daar liggen. In steen en bijna onzichtbaar. De figuurtjes uit mijn jeugd. Met duizenden waren ze. Ik besloot de bewoners van één enkele tegel mee te nemen naar huis. En ze aan jullie te tonen. Of toch enkelen. Want ze zijn met veel te veel. Jullie zien er ongewtijfeld ook nog honderd van dit toevallig ontstane volk. Tegeltjes met een bevolking naar keuze.

Deze slideshow vereist JavaScript.

12 reacties

  1. Hehe, zooo herkenbaar. Vaak duiken dat soort figuren voor me op als ik op ’t toilet zit en, ongelofelijk en raar maar waar, bedacht ik afgelopen week nog dat ik ze effectief eens op papier ging zetten om ze een bestaansreden te gunnen. Brr gek, om dit hier te ontdekken. En ik dacht nog zo uniek te zijn… Veel figuurtjes in m’n ouderlijk huis blijf ik herkennen en zal ik als een soort van geheime groet telkens nog ietwat langer bestuderen als ik ze passeer. Meestal zijn het hondjes, ook één dikke egel en ook heel veel gezichten en straffe mimieken. Ondanks dit vreemde eensgezinde gevoel toch een fijne ontdekking van dit herkenbare hersengespin. Tof tekentalentje trouwens 😉

  2. He ja Ysabel heb altijd gedacht dat je een boek moest schrijven maar nu hoort een stripverhaal ook tot de mogelijkheden

Geef een reactie op broodjelicht Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.