Welkom crisis!

We moeten allemaal bang zijn. Bang voor een overval, bang voor ziektes, bang voor onze kinderen, bang voor de crisis. Soms een beetje bang voor vreemdelingen. En gifstoffen in de grond. Voor pedofielen en scheve tanden. Bang om onze job te verliezen. Bang om te vallen (hier in huis hebben we daar wat minder problemen mee). Bang dat we iets tekort zullen komen. Bang voor de banken. Bang van dictators.
Het wordt in feite tijd dat we die crisis eens beginnen te voelen. Altijd maar dat bang zijn. Als konijntjes in een hoge hoed.

Ik ben van job veranderd. Ik deed vandaag mijn laatste dag op mijn oude job en ik zal naar een halftijdse betrekking gaan, met moeilijkere uren, waar ik waarschijnlijk ook minder zal verdienen. En daar ben ik eigenlijk erg blij om.

Als kind hadden ‘wij’ geen centen. Als we iets wilden moesten we er iets anders voor laten. Ik kreeg mijn kleding voor Kerst als cadeau (soms). Mijn moeder en stiefvader deden daar nooit zielig over. Ze waren realist en niet flauw. Ze klaagden niet dat het altijd te weinig was. Het was eerder zelfs een soort gezegend zijn. We waren gezegend met armoede.
Toen ik alleen ging wonen voelde ik duidelijk dat ‘weinig geld hebben’ zeker nadelen had, maar ik wist de voordelen ook te appreciëren. Ik genoot van simpele maaltijden, van een koffie op een terras. Een cadeau krijgen kon me echt blij maken. Het was een plezier om de maand te ‘overwinnen’. Natuurlijk kon ik niet op reis en als de computer kapot ging kon er niet direct een nieuwe af. Een auto kon ik me niet permitteren en ik voelde veel sneller prijsstijgingen of sociaal onrecht. Cultuur moest ik zelf maken of het kwam nauwelijks tot bij mij. Maar ik was creatief en wakker en het was een van de meest gelukkige periodes in mijn leven. Tomaten smaakten naar tomaat. Ik was vitaler en gemotiveerder. Ja, natuurlijk ook wel een beetje jonger, maar toch…

Nu ben ik rijk. Niet rijk rijk natuurlijk, maar wel rijk genoeg om een auto te hebben, dure biovoeding te kopen, mijn kinderen cadeaus te geven die ze willen. Ik kan mezelf een nieuwe camera aanschaffen zonder dat ik me zorgen moet maken over de prijs.
Ik ben lui en vadsig geworden. Op een slechte dag hobbel ik als een arrogante pinguïn door de winkelstraten om iets te kopen. Een goed humeur uit een product proberen puren. Een quick fix.
En ik voel de schrik dan in mezelf groeien. Oei, minder verdienen. Gaat dat wel lukken? Oei, waar kom ik dan terecht? Hoezo ik moet opleggen bij de belastingen? Zou ik niks kunnen verdienen met dit of dat?

Tot gisteren. Ik zat bij mijn stiefvader koffie te drinken in zijn krakkemikkige keuken en ik voelde plots terug de vrijheid van ‘minder’. Ik vind het jammer dat ik mijn kinderen de waarde van spullen alleen maar kan ‘uitleggen’. Ik vind geld soms een gebrek bij opvoeding. Want het vormt hen.
Ik hoef natuurlijk niet arm arm te zijn en bitter over die armoede, want dan krijg je van die kinderen die de jacht op het grote geld openen. Maar gewoon een beetje mate, een beetje ‘zorg’, daar worden we alleen maar beter van. Denk ik. Ik, mijn kinderen en mijn omgeving.
En iedere keer als mijn fantastisch lief Sventikov met de lotto meespeelt zit ik te hopen dat we maar niet winnen. Stel u voor seg…

Alléekom, waar blijft die crisis? Weg met de angst.