Op de schommel waait de tijd door je haren. Bij iedere zwaai ben je jonger. Heen en weer. Op en neer. Er is alleen nu. En een beetje wind in je oren. De koele ketting in je handen. Los van de wereld. Een zwier naar nergens. Een kriebelkreet af en toe. Een piepje in de scharnieren. Verder vlieg je in stilte. Als de slinger van een klok. Je schommelt de tijd achteruit.
Je voeten boven je hoofd. Soms een flits: wat als ik nu loslaat?
Steeds leger worden, essentiëler woden, blijer worden…
Schommelen is in feite mediteren voor kinderen…
En die ouders maar duwen.
Een greep uit de toutermomenten van de laatste weken. Het meest zwierig plezier bevroren in foto’s…
Ysabje 
Mindfulness on top!
Het eraf springen vind ik het beste, het moment tussen loslaten en landen. Heerlijk!
Schommelen deed ik als kind héél graag. Rechtover ons huis staat ook een schommel en soms vind je mij er ook op… samen met de zoon. 🙂 Ik doe het nog steeds graag. Die wind, het ijle van het neergaan… ja zelfs ik vind het nog steeds super!
Bespeur ik daar de Melkerij?
Dat die kinderen geen koppijn krijgen.
@ zap: inderdaad melkerij. peerdsbos. 🙂
Zo mooi beschreven weer 🙂
Ik wil later ook een schommel in den hof. Man man, ik hou zo van schommelen… ’t is schandalig dat het zo lang geleden is dat ik dat gedaan heb!
Prachtige foto’s en woorden, Ysabje! Echt weer een pareltje 🙂 Ik heb van dit stukje genoten. Als kind hield ik enorm veel van schommelen, nu nog steeds trouwens, als ik er ééntje zie… Tot enkele minuten geleden kon ik niet goed verwoorden waarom ik schommelen zo heerlijk vind, nu hoef ik enkel uw tekstje te herlezen.
Zalig, schommelen, ik doe het nog steeds zo graag, tot ik zo hoog ga dat ik bang ben dat de schommel over de kop gaat. 🙂 We hebben een kleine tuin, maar een schommel moest er in. Prachtige foto’s weer.
Misschien idd nodig dat we als volwassen ook nog regelmatig schommelen… gewoon als meditatie 🙂
En het valt op hoeveel volwassen het nog leuk vinden! Zalig.. gewoon.. Zo had ik een trapeze ook. Dus daar hing ik niet alleen ondersteboven aan maar schommelde ik ook op zoals een schommel… Tot op een dag te hard geschommeld en daar ging ik, met de beentjes in de licht, recht in de rozen. Hoef er geen tekening bij te maken hoe ik er toen uitzag zeker? 🙂
Slechte zinsconstructies en het is uiteraard met de beentjes in de lucht!!! Tss licht… 🙂