Ode aan het geklungel

Struikelend baan ik mij een weg door het leven.
Bang om niet graag gezien te worden.
Bang om een slechte moeder te zijn.
Bang om financieel niet rond te komen.
Stommigheden die er uit mijn mond rollen.

Een van de dingen die ik in mijn blogstilte geleerd heb is: Als ik niet blog, dan blijft er teveel prut rondbazelen in mijn hoofd, zonder dat het wegkan.
Als ik mijn geklungel in het leven mag delen hier op de blog, mijn angsten en mijn twijfels, dan lijkt het allemaal minder erg.

Allemaal wat meer durven zeggen hoe bang we soms zijn, hoe dwaas we soms doen, hoe onperfect we zijn, en de wereld wordt een leukere plek.
Beschouw mijn terugkeer in blogland dus maar als een ode aan het geklungel, een noodzaak om de schijn te laten varen en weer wat stof te happen. Want, frankly, ik ben gelukkiger dan.

Om dat te illustreren toon ik graag het korte filmpje van mijn jongste zoon. Door naar zijn geklungel te kijken, besef ik pas echt wat voor een geweldig boogschieter hij is…

Blij om terug te zijn!

Advertenties

Voor altijd de laatste

‘Allebei enig kind?! Ah, egoïstjes dus…’
Het was een grapje dat zowel bij Sventikov als bij mij even bezinktijd nodig had. We lachten. Maar vooral omdat het de waarheid was.

We hadden nog geen kinderen. We stonden in Simferopol in Oekraïne, en ik had twee uur voordien met mijn wagen een soort van openbaar vervoerbus geramd. De chauffeur van de bus bleek toch de kwaadste niet toen hij die blonde griet zag staan bleiten aan haar autowrak. We werden uiteindelijk vrienden. Vova en wij.

Sven en ik gingen misschien wel kinderen kopen, maar toen was het allemaal nog ver van ons bed.
Los van alle verhalen die aan die Oekraïense historie nog vasthangen was Vova’s grapje over egoïsten een bepalende factor. Boris werd geboren in 2010, maar de beslissing viel dus al in 2005. In Simferopol.

We wilden van onze eerstgeborene, Tadeusz, een kind maken dat buiten zichzelf kon denken. Weten wat het is om te delen, om samen te zijn, om een unieke relatie te hebben met een broer of een zus. Er is niks mis met enige kinderen, vind ik, maar we wilden graag ons persoonlijke egoïsme doorbreken. Het zinnetje van Vova was blijven hangen. Bovendien leek het ons ook wel handig. Dat ze samen konden spelen, elkaar bezighouden.

Tegenwoordig ben ik vaak bezig met de impact voor Boris. Ik dacht vroeger altijd na over het effect op mijn eerstgeborene. Het is pas bij de komst van Boris dat ik me in zijn positie kon verplaatsen. Het kleinebroerzijn heeft een fundamentele impact op zijn karakter.
– Hij zegt dingen die zijn broer zegt, ook al begrijpt ie er de ballen van. Hoeveel verhalen ik hoor die zijn broer dertien seconden ervoor ook heeft verteld, dat wil je niet weten. En kwaad zijn als je dan niet goed luistert…
– Hij doet zich stoerder, sterker, en franker voor als zijn broer in de buurt is. Zijn eigenlijke zachtaardige karakter wordt helemaal verdrukt door de competitie met zijn grote broer. Zoveel flauwekul dat daar uitkomt. En kwaad zijn als je dan niet serieus luistert.
– Hij leert veel dingen sneller (tellen, letters, spelletjes), maar ook veel dingen veel trager (de afstandsbediening van de tv bijvoobeeld. Dat doet zijn broer altijd, de noodzaak om het zelf te kunnen valt weg.).
– Naar het schijnt hebben tweede kinderen niet de stress om van de eerste positie verstoten te worden en gaan ze daarom wat zorgelozer en creatiever om met de regels. Zo voelt het voor mij althans ook!
En ik moet nog vaak denken aan dat wedstrijdje op de trap, een half jaar geleden, waarbij Boris voorbij gestoken wordt door zijn grote broer. Hij begon te wenen, liet zijn schoudertjes hangen, en zei tegen zichzelf: ‘ik zal altijd de laatste zijn…’

Gelijk opvoeden is onmogelijk.
En toen ik Boris vroeg wat hij van zijn grote broer vond antwoordde hij: ‘Leuk. Hij speelt een spelletje met mij.’
Misschien denk ik er gewoon teveel over na. Hij heeft iemand die een spelletje speelt met hem. en is dat eigenlijk niet hetgeen we allemaal willen?

#100dagenblij – the terugblick

Die honderd #happydays was op zich niet zo moeilijk, ware het niet dat ik bijna iedere dag de tel kwijt was en daardoor ruim over de honderd foto’s zit, maar met mijn telling nog altijd niet aan honderd ben geraakt.

100 dagen lang wilde ik iedere dag iets instagrammen waar ik blij van werd.
Bleek dat meestal net datgene te zijn waar ik minstens ook wel iedere dag eens boos op was; de kinderen… Kleine nageltjes aan mijn doodskist, kersen op mijn taart, mijn lach en mijn vloek. Hoe vaak ik ook mijn t-shirt zou kunnen opeten van frustratie, ze maken mijn leven toch veel specialer dan het ooit ervoor geweest is…

Tadeusz maakte zijn eigen voetbalboek voor het WK. Een schriftje vol. En hij was zo trots. Niet in het minst jaloers op andere jongens met officiële boeken. Hij lijkt al te beseffen dat ‘eigenheid’ en ‘originaliteit’ na te streven waarden zijn. *♥*

Van het weer werd ik de laatste weken ook wel behoorlijk blij.

Bijna drie kwartier. In de gietende regen. We kregen er niet genoeg van. Zwaaien naar het verkeer vanop de brug maakt van mij even weer een klein kind. Het besef dat je invloed hebt op die schijnbaar doodse stroom van verkeer. De toeters en bellen die er op vrachtwagens staan! Je daardoor laten verrassen, telkens weer. Speciaal voor ons. Omdat wij wat staan te zwaaien. Heerlijk. Beter dan de Sinksenfoor.

Wij voeden soms heel wat monden aan tafel. Al goed dat we kleine bordjes hebben voor al die pluchen vrienden…

Hier Boris in de bib; luttele momenten voor hij met àl zijn energie ‘in het bos daar staat een huisje’ begon te brullen. Gênant soms. Een beetje maar…

Van vandaag: een kogeldistel. Makes me happy! Geeft bijna echt licht…

’s Ochtends wakker worden en dit bij op je bed vinden. En je vervolgens direct zorgen maken over de stiften in je bed. En of je die strepen er nog gaat uitkrijgen in de was…

En dat zijn dan alleen nog maar de kleine dingen waar ik blij van word. Ik heb dan ook nog een heleboel grote dingen om blij van te worden…

Als je de andere 93 (of wat meer) foto’s wil zien verwijs ik je door naar mijn instagramaccountje. Zoeken naar ysabje.

Enkele effecten van meer dan één kind

Ik vind dat ik toffe kinderen heb. Op zich. Hanteerbaar, lief, grappig.
Maar zet ze samen en er gebeurt iets vreemds. Het is een beetje als een chemische verbinding. 1 + 1 is niet gelijk aan 2. Eerder 5,65789.
Het ontstaat onmiddellijk als je de twee samenvoegt; een soort van luidruchtig tweekoppig monster met een explosief hart, een interne strijd en een destructief karakter. En de koppen zijn louter op elkaar gericht. Het geduw, getrek, geren, gespeel, gekakel is vaak oorverdovend.

Ik vind dat een van de moeilijkste dingen van meer dan een kind hebben. Het ‘samenspel’ tussen die twee. Ze horen mij niet meer, ze zien mij niet meer, ze bedenken samen de meest foute plannetjes, en ze jutten elkaar op. Het is een vaste structuur.
Het begint meestal met een ‘Kom we gaan…’ Dat kan van alles zijn. Een kamp bouwen, spion spelen, piratenschip bouwen, krokodillen vangen. Kortom, allemaal levensnoodzakelijke acties.
Ik maak dan meestal al een paar opmerkingen. ‘Laat het meubilair staan,’ bijvoorbeeld. Of ‘Breek die tafelpoot niet af.’ ‘Voer je broer geen sokken.’
Maar eigenlijk is het kalf daar al ergens verdronken.
Dekens worden over de grond gesleept, dozen worden uitgekapt, zakken worden volgepropt. Even later wordt er wel een klap gegeven. Want ze willen allebei nu – op dit eigenste moment – dat ene legoblokje vasthouden. De ene praat, de andere wilt dat niet. Ik maak mij druk, kan mezelf niet meer horen denken. Een lichte stemverheffing is op dat punt al niet uitgesloten. Een kleine waarschuwing. Mogelijks een dreigementje al. Soms gaat het dan even beter, maar in veel gevallen leidt het tot een boze mama, speelgoed dat afgepakt wordt, minstens één wenend kind, een rommelig huis, en gespannen zenuwen.

Het gebeurt snel, die voorwaardelijke en/of dreigende opvoeding.
Als jullie nu dit, dan krijgen jullie straks dat.
Als jullie nu niet zus, dan straks ook geen zo.
Als jullie niet onmiddellijk… ! Dan… !
Maar ook:
Willen jullie straks patatie? Dan moeten jullie nu wel patata…
Vinden jullie het leuk als ik boos wordt? Zouden jullie nu dan niet rap…
Vaak zijn het de beloningen die kinderen iets laten doen. De belonende opvoeding. Voor iedere inspanning een beloning verdienen.
Zo wil ik ze niet grootbrengen. Echt niet.

Als de interactie tussen mijn twee jongens weer eens tot het tweekoppig monster leidt, dan ben ik vaak een moeder die ik niet wil zijn. Omdat ik zo snel niks beters kan bedenken gooi ik er maar een voorwaarde of een beloning tussen. De cumulatie van hun samengevoegde energie verrast mij telkens weer en het dwingt mij tot meer nadenken over mijn moederschap. Maar ik heb niet zoveel constructieve wapens tegen tweekoppige monsters. En ik heb geen handleiding ‘hoe tem ik monsters’ gekregen.
Ik zet ze dan maar uit elkaar. Eentje boven, eentje beneden. Werkt eigenlijk altijd.
Dan heb ik gewoon eventjes twee aparte kindjes. 1 + 1 is dan wel eventjes 2. Of gewoon naar buiten. Daar weergalmen hun stemmetjes niet zo tegen de binnenkant van mijn schedel.

En als ze nadien weer samenkomen of binnenkomen, kunnen ze hun wilde fantasieën weer opnieuw laten doorgroeien tot dit soort situaties.
Plezant hoor, twee kindjes.

Hoe doen jullie dat eigenlijk, met twee jongens?
Of hoe deden jullie moeders/vaders dat?

#100happydays

We zijn een volk van zelfsturende trucjes geworden.
Voor een gestructureerder leven → Tien tips!
Voor een plezanter werknemersschap → Vijftien do’s en don’ts!
Voor een mooiere lijn → In zes stappen!

Meestal niet, maar in enkele sporadische gevallen ben ik helemaal mee.
Bij #100happydays post je 100 dagen lang iets waar je blij van wordt.
Beetje stilstaan bij je leven, beetje rondkijken, genieten van je uitzicht, en dankbaar zijn voor wat je hebt.
In willekeurige volgorde een greep uit mijn happydays-instagrammetjes:

Ik mag er iedere dag dan wel op vloeken, me er druk in maken, en er kwaad op zijn, meestal zijn het toch de kinderen die me blij maken. Na een veertiental dagen op instagram mee te doen aan de #100happydays-uitdaging zie ik die twee schavuiten toch vaak opduiken. Ik begin ondertussen zelfs al te zoeken naar andere dingen waar ik blij van word, want het kan niet zijn dat zij de enige vreugde in mijn leven uitmaken.
Gelukkig blijken er nog tal van andere zaken te zijn ook! (Oef!)

Dag 11: Tadeusz kan nog niet schrijven. Hij tekent af en toe wat letters na. En kwaad dat ie wordt als je daar minzaam mee lacht…

Dag 13: Ze voelen zich momenteel nog zo on top of the world. Die nietsvermoedende heerlijke onbevangenheid.

Dag 10: Het belang van giraffen. Onderschat nooit de impact van zijn ‘lieve girafje’ op de dag. 

Dag 16: Dat wat afbladdert, en waar de tijd aan knaagt, dat krijgt mijn hart:

Dag 6: Beetje dobberen op de vuilste balletjes van het noordelijk halfrond. Als ze dit overleven dan zijn ze goed voor de volgende zes griepepidemieën ook:

Dag 15: Nog zo klein (zes jaar) en dat stijgt zonder verpinken naar ongekende hoogtes. Ontroerend vind ik dat:

Dag 14: Antwerpen heeft zo zijn specialiteiten. Hordefietsen is een nieuwe discipline in de wielrennen. 

Dag 17: Soms is het gewoon iets roze dat mijn dag kleurt:

Dag 18: Vaak wil ik ze gewoon de nek omwringen, maar als ze daar dan staan…

Hoe ik mijn kinders weer braaf kreeg

Beroepshalve werk ik met verslaafde moeders en hun kinderen. Als hulpverlener kom ik met heel wat opvoedingsproblemen in aanraking. Je zou dus kunnen denken dat ik vlotjes een dozijn oplossingen uit mijn mouw tover als mijn kinderen een glimp onaangepast gedrag vertonen…
*zucht*
Het is een huizenhoog cliché om te zeggen dat het makkelijk is om problemen op te lossen als je er zelf niet mee zit. Door er zelf midden in te zitten ben je te betrokken, zit je er te dicht met je neus op, en zou je de oplossing nog niet zien als ze je in het gezicht sloeg en aan je oren zou trekken. Cliché, ja.

Ik doe veel dingen goed. Ik ga op ooghoogte zitten als ik met hen praat. Ik probeer goeie afspraken te maken als we naar de supermarkt gaan. Veel positieve bekrachtiging. Weinig suiker. Toch enigszins consequent zijn. Zoveel mogelijk structuur aanbieden. Proberen om ze genoeg te laten slapen. Enzovoort.

Maar in de laatste week voor de kerstvakantie was ik het weer helemaal kwijt. Wat ik ook probeerde, mijn zonen van 3 en 5 werden alleen maar brutaler. Ik kon bijna niet meer stoppen met ‘boos praten’. Weer veel haren uit mijn kop. Ik frustreerde me, en zij leken daar totaal ongevoelig voor. Ik was woest, en zij vierden feest. Ik was verdrietig, en zij sprongen om te hoogst. Ik had hoofdpijn, en zij zongen om ter valst.

En om de beurten stonden ze in de hoek. Het waskot dus. Maar dat gleed gewoon van hen af. Waskot = partyplace. Diepvries aan. Diepvries af. Of op supervries (je hebt een bevroren kipfilet, en je hebt een supervrieskipfilet. Different things…). Wasmachine! Met lichtjes en knopjes! Effe extra spoelen die handel. Ik kon nog nipt de ontmanteling van de stofzuiger voorkomen. Kortom, het waskot blijkt niet altijd even effectief. Boos worden ontlokte alleen wat gegiechel. Desserts kregen ze niet veel in die periode. Maar ze vonden dat no problemo. Beloningskaarten, negatief gedrag negeren… Niets leek te helpen.

Op school stond ik op het dieptepunt met wat juffen en meesters te praten, en ik bekloeg me. Dat ik het effe niet meer wist met die twee monsters. Dat ik alleen nog maar boos kon zijn. De bijval was ontroerend. Maar de tips die ze daar gaven, had ik allemaal al geprobeerd. Maar hoedanook kreeg ik wel een aanbod om eens samen te zitten. Met de meester en de zorgjuf. Gewoon. Je weet maar nooit. En samen nadenken kan soms verfrissend zijn.

Heel wat mensen zouden daar wat terughoudendheid kunnen tonen. Je laat je zwaktes immers niet graag zien aan de buitenwereld. Kwetsbaarheid is iets waar men zich over het algemeen voor schaamt. Je wil anderen niet lastigvallen met jou problemen. Zo erg is het allemaal toch niet. Volgende week zal het heus wel weer beter gaan. Misschien ligt het aan iets anders. Wat zouden anderen nu zinvol kunnen zeggen over jou? Wat weten zij er van? Jij bent toch de moeder.
Gelukkig heb ik daar niet zoveel last van. Ik voel daar geen gêne bij. Integendeel. Al die rationalisaties en valse redeneringen zouden een mogelijke snelle oplossing immers alleen maar vertragen…

Nu. Het gesprek werd snel gepland. Een aanrader. Na een half uurtje babbelen, had ik voor mezelf een vers plan in de aanpak van de zonen. De mensen van de school hadden geen wonderoplossingen voorgeschoteld, of mij gezegd hoe ik het moest doen. Ze hebben geluisterd, meegedacht, gepraat, en mij laten doen. Ik bedacht uiteindelijk zelf een plan dat voor mij praktisch en haalbaar was met hun frisse kijk op de situatie. Een plan waar ik zin in had:

Een van de problemen hier in huis is de interactie tussen Boris en Tadeusz. Ze jutten elkaar op, dagen elkaar uit. De aanwezigheid van de ene is voldoende om de andere zijn volume/snelheid/kracht op te voeren. Het gaat van dollen tot vechten tot wenen. Allemaal ook erg luidruchtig. Boris kan gerust voor megafoon gaan studeren. Heel vermoeiend.
Probleemzones waren: het kookmoment (de drukte dan soms!), het slaapmoment (soms onmogelijk om ze op een deftig uur in slaap te krijgen) en algemeen: dat uitdagen en crescendo opjutgedoe.

De oplossingen waren simpel:
– Tijdens het koken moeten ze de kok gerust laten.
– Als ze toch storen moeten ze uit elkaar spelen. Eentje verplicht tv laten kijken bijvoorbeeld. Eentje verplicht laten kleuren. ‘Uit elkaar zetten’ gebeurt nu wel veel sneller dan vroeger. Met veel resultaat.
– Boris gaat nu een tikje vroeger slapen, en Tadeusz een tikje later. Slapende broers laten elkaar met rust. Een bed wordt weer om in te slapen in plaats van een spaceraket om elkaar mee te beschieten.
– Als Boris al naar bed is en Tadeusz nog wakker, dan krijgt Tadeusz een ‘babbelboxmoment’. We nemen er een officieel schriftje bij (het babbelboek) om alles in te noteren. Tadeusz vindt dat heel voornaam en geniet van dat moment. Dat avondpraatje is echter wel serieus. We bespreken er kort de dag. Wat vond je leuk vandaag? Waarom? Was er ruzie? Vertel daar eens over? Heb je Boris uitgedaagd? (Hij weet ondertussen heel goed wat dat is, en kan zelf al voorbeelden bedenken). Vertel eens waar er ruzie ontstaan is, en hoe zou dat anders kunnen? Was mama boos? Waarom? Enz.
We sluiten dan altijd af met een paar leukere vraagjes om het plezierig te houden. Wat is je lievelingskleur? Wat betekent ‘trouwen’? Zo’n dingen.
Daar kwamen al antwoorden uit die ik jullie niet wil onthouden:

Wat is ‘liefde’?
– dan wil je met iemand trouwen.

Wat betekent trouwen?
– Dan ben je heel hard verliefd!’

Waarom moet je je tanden poetsen?
– Voor goeie tanden te hebben. Want als je dat niet doet, dan moet je tanden hebben die je eruit kan halen. En ook er terug insteken. Zoals bompa.

Wat is communiceren?
– rustig gaan praten

Waarvoor dienen je neusgaten?
– Voor snot! Snottebellen komen er langs daar uit. En soms ook bloed. Dan heb je een bloedneus. Oja, je kan er ook mee ruiken! (Het duurde even voor ik hem meehad in het gekke verhaal dat je er ook door kan ademen. :-))

Wat is eigenlijk een scheet?
* lacht onbedaarlijk * en na een tijdje: Daar heb ik eigenlijk nog nooit over nagedacht!
Ik legde uit dat het een soort luchtbel is die in de buik zit en dat het uiteindelijk uit uw poep komt.
Hij kwam niet meer bij.

Waarop vallen we niet van de wereldbol?
– Omdat ie zo traag draait.
(Zwaartekracht uitleggen aan een vijfjarige, hij vond het toch allemaal maar zotte praat…)

Je hoort het, het avondpraatje is naast een soort bewustwordingsproces en een manier om tijd te winnen tot de andere slaapt, ook nog een heus educatief moment geworden!

In ieder geval: veel braver of rustiger zijn ze niet geworden door al die acties, maar het gaat wel stukken beter hier in huis. Terug grip op die opvoeding. En ik sta niet meer aan de rand van die zenuwinzinking 😉

Ons eigen Museum op Schaal

Je zou bijna gaan denken dat ik zo’n knutselmama ben. Wat ik eigenlijk niet ben. Of toch maar soms. En maar een beetje ook.

Tadeusz en Boris zijn vaak gemotiveerder als ik ze ‘taakjes‘ geef. Als ze in de hoek de sokken uit de was moeten halen. Of als ze in de supermarkt eigenhandig de doos cornflakes moeten gaan zoeken. Daarom bedenk ik soms kleine opdrachtjes. Het leidt ze even af van stout zijn. 🙂

Toen we naar Brussel gingen, naar het Museum op Schaal, kregen ze als opdracht: ‘goed kijken, bepalen wat je mooi vindt, onthouden en je laten inspireren. Want thuis krijg je ook een museumkamer om in te richten.’

Sinds ik kinderen heb, heb ik altijd een tekort aan schoendozen. Nu dus ook. Ze werden bijna gek toen ze doorhadden dat ik thuis nog schoendozen moest zoeken. En ze draaiden bijna dol toen ik de dozen gevonden had, maar dan voorstellen voor de invulling begon te doen. Tadeusz had nauwelijks geduld om te luisteren. Hij kon niet wachten!

Knutselen met kinderen is – wat mij betreft – veel aanbieden, voorstellen en hen dan hier en daar wat laten kiezen en dingen laten opfokken. Scheef plakken, krom knippen, losrukken wat net vastzit, ze kunnen er wat van.

– Ik heb hier van die staalboeken van behangpapier. Ik heb ze daar allebei bekleding voor de binnenkanten uit laten kiezen. En zelf laten knippen en plakken.
– Onze plaasteren beschilderde sterren kregen gelijk ook een bestemming
– Ook de kerstballen van onze maakboom konden gerecupereerd worden
– En de lelijkste dieren uit de dierendoos werden ook nog in de strijd gegooid.
– de staalkaarten van mijn bureaustoelbekleding kon als verrassingsgordijn gebruikt.

Niet dat ze zelf geen goeie ideeën hadden (Tadeusz recupereerde ook nog de gesneuvelde piek van de kerstboom bijvoorbeeld), maar het aanbieden van opties en hen daarin laten kiezen; hen verder begeleiden bij het uitvoeren van de deeltaken en veel ‘Oooooh, da’s mooi! Wat heb je dat leuk gekozen,’ maakt dat ze een resultaat krijgen waar ze trots op zijn. En ze hebben het gevoel dat ze het heeeelemaal zelf gemaakt hebben.
De snippers in mijn haar, mijn getergde zenuwen en de lijmvlekken op de tafel, zijn dingen die zij niet zien.

Ik vind de resultaten in ieder geval nog goed meevallen. We hebben in ieder geval al goed aan recuperatie gedaan. En Tadeusz is helemaal zot van zijn gordijntje. Dat vindt ie reuzespannend.

Wie maakt er ook nog een museum op schaal?