à Volonté

Het is januari. Een periode waar velen onder ons een werkgerelateerd uitje beleven. Den baas betaalt een drink of een klein etentje ter ere van het nieuwe jaar. De ondertussen door gebrek aan zonlicht gedeprimeerde werknemers moeten weer even aangepord worden tot maximale inzet. Met wat drank en hapjes blijkt personeel makkelijk tot diepgaande loyaliteit te brengen. Of als dat niet lukt is alcohol een dankbaar waarheidsserum waardoor lastig personeel ontslagwaardige uitspraken doet.
Ik hoorde vorige week iemand vertellen over zijn personeelsfeestje. Het werd een orgie, alle vrouwen naakt, hotelkamers geboekt en gedeeld, drugs op tafel en vechtpartijen. Een derde van het team zit nu zonder job.

Vorige week hadden wij op ’t werk ons feestje. We beginen steevast met onze cadeautraditie (op voorhand namen trekken en een cadeautje kopen van maximaal 5€), waar de pret al mee begint. We maken er een erezaak van om origineel en leuk uit de hoek te komen. En dan trekken we naar een of ander restaurant – in jolige stemming want er worden toch al een paar flessen jip-en-janneke bubbelsap soldaat gemaakt op de dienst.
Het leuke aan ons team is dat we ons amuseren alsof we er stevig op los boemelen, maar er wordt nauwelijks een alcohol gedronken. We zijn gewoon geen ‘drinkend team’. We hebben allemaal zo onze eigen redenen. In totaal wordt er misschien één fles wijn gekraakt.
Als er in het dagelijks leven bepaalde verschillen of conflichten zijn tussen teamleden, dan is daar op ons nieuwjaarsfeestje nooit iets van te merken. Ook nu had ik in de loop van de avond weer een gedenkwaardige slappe lach (maar vraag me niet wat de grap was). We hebben een erg grappig team en ik amuseerde me weer heerlijk.
Aangezien ons team serieus wat voedsel kan binnensteken en we ditmaal voor een à volonté buffetconcept gekozen hadden, heeft het restaurant zeker geen winst gemaakt op ons. En wij maar gibberen en lawaaimaken alsof we hun hele wijnvoorraad ophadden. Misschien toch maar even wachten om er terug te gaan.