In de moestuin van God – moest dit heerschap ergens bestaan – zou ik graag een framboos zijn. Dat lijkt me een duidelijke staat van zijn. Wat moet het prettig zijn om een stukje fruit te zijn. Geen beroepen te kiezen, geen vragen te stellen, geen midlifecrisissen, geen existentieel geleuter. Alleen maar fruitig zijn. En roze. Als plantaardig wezen is kinderen krijgen een passief gebeuren. Net zoals al die dolle pluisjes die je deze warme lentedagen door het land ziet dwarrelen. De paardenbloem op vrijerspad. Gewoon wat pluisjes met de wind meegeven en we zien wel of er nageslacht van komt. Heerlijk eenvoudig. Zonder al te veel verantwoordelijkheden of tijdverlies… Maar misschien toch ook wel een heel klein beetje saai; zo’n vegetatief leven.
Ik ontmoette vandaag – nu eens niet in de rapte, maar wat grondiger – de heerlijke Lilith. Lilith die soms uit haar crib kruipt om de wereld te verblijden met haar aanwezigheid, vergezelde me bij een korte uitwisselingslunch. Soms is het voor mij al bijna genoeg om met een ander creatief wezen te communiceren om weer wat dichter bij mijn essentie te komen.
Mijn leven is – behalve mijn chronisch slaaptekort, veroorzaakt door mijn zelfgemaakte wakkerhoudmachines, de kinderen – redelijk comfortabel. Ik woon, ik consumeer, ik werk, ik heb lief. Ik zou zo kunnen verder kabbelen en helemaal opgaan in de frambozigheid. Nog frambozer worden dan ik al was.
Gelukkig ontmoet ik regelmatig iemand met een glanzende buitenkant waarin ik mezelf gespiegeld zie. En dan besef ik weer: Hey, ik ben eigenlijk helemaal geen framboos. Ik ben een kriek! Wat zit ik mij toch te gedragen als een framboos?
Ik doe mijn ding, en ik zorg wel dat het werkt, maar ik geloof nog steeds dat ik niet doe met mijn leven wat erin zit, dat ik mijn kriekigheid verloochen. Het wordt weer tijd dat ik uit mijn pijp kom. ‘Actie’ mag dan niet echt met krieken geassocieerd worden, maar deze framboos kan dat wel gebruiken. Nu nog wat tijd vinden voor al die actie en dan wordt het misschien nog een succes. Waar kan ik dat creatief ei van mij ergens leggen? Mmm, krieken die eieren leggen? Er schort precies toch nog iets aan mijn beeldspraak…
Onlangs gezien: de framboosaardbei en de ananasaardbei. Niet geproefd wegens een heel klein beetje veel te belachelijk duur. Wel gefotografeerd dus.
En wat nog: Lilith en ik testten enige tijd allebei de Rosabag uit. We schreven erover op onze blogs (hier en hier) en we kochten nadien allebei dezelfde handtas. Waar we vandaag dus samen mee op pad waren. Het was fijn om zoveel sacoche bijeen te zien.
Ysabje 
Ook al klopt je beeldspraak op het einde niet helemaal, ik vond ze toch leuk om te lezen en leuk toegepast! 🙂
En welke actie gaat het worden? Ben benieuwd. En niet te lang naar die tijd zoeken hé, dat kost in zichzelf al weer veel tijd 😉
En die framboosaardbei/ananasaardbei zien er toch meer uit of ze zichzelf verloochend hebben ipv dat ze een benijdenswaardige zelfontwikkeling doorgmaakten. Maar ik heb ze dan ook niet geproefd hé…
heel mooie foto’s op je blog
sjiek
is lang geleden dat ik langskwam maar ik kom zeker terug
mooi mooi
Geweldig, in een ver verleden in de jeugdbeweging moesten we ons zo ook eens associëren met een stuk fruit. Ik weet dat ik een framboos uit de tuin had gehaald (bij gebrek aan beters) en dat ik nooit op die activiteit geraakt ben, een serieuze buikgriep had toen anders beslist.
In onze tuin staan ook frambozen, dus een trauma zal ik er niet aan overgehouden worden.
Maar, al die framboosaarbeien en ananasaarbeien, die moeten toch een gigantische identiteitscrisis doormaken?
Hallo
Wat goed en mooi.
Gr,
Fred
Alweer een leuk tekstje en enkele mooie foto’s.
En als ik kon kiezen, dan was ik een aardbei.