Gaan!

Boris, de jongste doch meest vermoeiende van de twee, zit in de fase van zijn leven waarbij hij alles zelf wil doen, maar nog niks kan. Zelf hapjes lepelen, maar niks in zijn mond krijgen. Zelf schoenen aandoen. Of toch met de schoen op de voet kloppen. Zelf beslissen welke kant hij opwandelt. Hem tegenhouden, of bijsturen wordt als extreme sabotage of dwarsbomen aangevoeld, want hij reageert telkens hoogst dramatisch met gegil en geworstel.
Een mens is dan snel geneigd om hem vast te snoeren in de buggy bij het buitengaan. Als je dat niet doet ben je immers zes uur onderweg om naar de bakker op de hoek te gaan. Maar langs de andere kant besef ik dat dat kind gewoon de wereld wil ontdekken en dat wij hem die kans gewoon moeten bieden.

Zaterdag aan zee mocht hij nog eens ‘gaan’. En hij ging. Van het strand naar ‘den dijk’ en terug. Trapjes op en af. Hier en daar eens gaan zitten of hangen.
Het koppel broers zag er behoorlijk groezelig en slonzig uit, maar dat moet mij maar vergeven worden. De onduidelijkheid van de weersomstandigheden maakt de garderobe van mijn jongens soms wat losbandig en verwaarloosd.
Ik huppelde wat achter hen aan met ‘mijnen appareil’ en schoot nog eens wat kiekjes van de heren. ’t Zal daardoor zijn dat ik nu zo ongelofelijk moe ben, denk ik.

En ik gooi fluks nog wat leuke uitspraken van meneer Tadeusz bij! Laat dat ineens reclame zijn voor de kinderpraatpagina van deze blog:

“Bompa. Jullie moeten terug naar Arrrwerpe verhuizen. En de zee meenemen.”

“Papa! Ga jij leren rijden en uw eigenwijs halen? (rijbewijs)”

“Alle dieven eten choco.”